جلد 26، شماره 6 - ( 6-1398 )
جلد 26 شماره 6 صفحات 53-44 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Ardeshiri M, Zia Jahromi N. The effect of Chartine on expression of Pdx1 gene in streptozotocin-induced diabetic rats. RJMS 2019; 26 (6) :44-53
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-5612-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-5612-fa.html
اردشیری مریم، ضیاء جهرمی نوشا. تاثیر چارانتین بر بیان ژن Pdx1 در رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین. مجله علوم پزشکی رازی. 1398; 26 (6) :44-53
دانشگاه آزاد اسلامی، شهرکرد، ایران ، n.zia@iaushk.ac.ir
چکیده: (2869 مشاهده)
زمینه و هدف: پروتئین Pdx1 یک فاکتور رونویسی است که در تکوین پانکراس و تنظیم بیان ژن انسولین نقش کلیدی دارد و هدف از مطالعه حاضر ارزیابی ماده مؤثر چارانتین بر درمان بیماری دیابت و افزایش بیان ژن Pdx1 در دیابت است که این ژن یک ژن کلیدی در رونویسی از پانکراس می‌باشد.
روش کار: در مطالعه تجربی حاضر تعداد 42 سر رت نر بالغ نژاد ویستار به صورت تصادفی به 7 گروه شاهد سالم، شاهد دیابتی، کنترل متفورمین، کنترل چارانتین 150 میلی‌گرم بر کیلوگرم و سه گروه دریافت‌کننده ماده مؤثر چارانتین با دوز (50، 100 و 200 میلی‌گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. همه گروه به جز گروه شاهد و کنترل چارانتین، با ماده شیمیایی استرپتوزوتوسین با تزریق درون صفاقی دیابتی شدند. پس از آن به مدت چهار هفته ماده مؤثر چارانتین را دریافت کردند. در پایان داده‌ها مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: با توجه به داده‌های به‌دست‌آمده می‌توان دریافت که کمترین میزان بیان مربوط به گروه دیابتی (C) و بیشترین میزان بیان بین گروه‌های دریافت‌کننده دوزهای مختلف چارانتین مربوط به دوز ۱۰۰ (F) بود و همچنین کمترین دوز دریافتی در گروه E (50) مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: طبق شواهد می‌توان نتیجه گرفت افزایش بیان ژن Pdx1 وابسته به دوز نبوده است. پس از ایجاد دیابت در گروه‌های بیمار به شدت افت پیدا کرده و بعد از استفاده از چارانتین و داروی متفورمین تا حدودی این کاهش بیان جبران شده است.
روش کار: در مطالعه تجربی حاضر تعداد 42 سر رت نر بالغ نژاد ویستار به صورت تصادفی به 7 گروه شاهد سالم، شاهد دیابتی، کنترل متفورمین، کنترل چارانتین 150 میلی‌گرم بر کیلوگرم و سه گروه دریافت‌کننده ماده مؤثر چارانتین با دوز (50، 100 و 200 میلی‌گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. همه گروه به جز گروه شاهد و کنترل چارانتین، با ماده شیمیایی استرپتوزوتوسین با تزریق درون صفاقی دیابتی شدند. پس از آن به مدت چهار هفته ماده مؤثر چارانتین را دریافت کردند. در پایان داده‌ها مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: با توجه به داده‌های به‌دست‌آمده می‌توان دریافت که کمترین میزان بیان مربوط به گروه دیابتی (C) و بیشترین میزان بیان بین گروه‌های دریافت‌کننده دوزهای مختلف چارانتین مربوط به دوز ۱۰۰ (F) بود و همچنین کمترین دوز دریافتی در گروه E (50) مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: طبق شواهد می‌توان نتیجه گرفت افزایش بیان ژن Pdx1 وابسته به دوز نبوده است. پس از ایجاد دیابت در گروه‌های بیمار به شدت افت پیدا کرده و بعد از استفاده از چارانتین و داروی متفورمین تا حدودی این کاهش بیان جبران شده است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
بیولوژی (زیست شناسی)
فهرست منابع
1. ندارد
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
