مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: به‌دنبال شیوع کرونا در جهان و اثرات منفی روانی- اجتماعی، سیاست‌های سازمانی در نحوه حضور کارکنان و احتمال تاثیر مثبت فعالیت بدنی در بهبود سازگاری اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی افراد مورد توجه قرار گرفت. هدف از این مطالعه بررسی اثرات فعالیت بدنی بر سازگاری شغلی، تابآوری و کیفیت زندگی کاری کارکنان دانشگاه پیام‌نور استان فارس در شرایط شیوع کرونا بود.
روش کار: مطالعه حاضر با هدف کاربردی و روش توصیفی- همبستگی، به روش پیمایشی بود.نمونه اماری پژوهش شامل 132 نفر اعضای هیئت علمی و 231 نفر از کارمندان پیام نور استان فارس بودند که براساس جدول مورگان به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند.به هر فرد در کارتابل اداری یک کد داده شد و برای کدهای منتخب تصادفی، لینک پرسشنامه از طریق واتساپ ارسال شد.داده‌ها با پرسشنامه‌های تاب‌آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی کاری والتون (1973)، پرسشنامه سازگاری شغلی دیویس و لافکوایست (۱۹۹۱) و پرسشنامه بینالمللی فعالیت بدنی(1998) جمع‌آوری و با شاخص‌های آمار توصیفی و آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن تحلیل شد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که ارتباط مثبت و معناداری بین فعالیت بدنی و سازگاری شغلی، تاب‌آوری و کیفیت زندگی کاری وجود دارد. نتایج نشان داد که انجام فعالیت‌های بدنی بر وضعیت روانی، اجتماعی، عملکردی و فیزیولوژیکی کارکنان در شرایط کرونا تاثیر مثبت داشته و می‌تواند به عنوان راهکاری برای مقابله با عوارض شیوع کرونا و افزایش عملکرد و بهره‌وری سازمانی به‌کار رود.
نتیجه‌گیری: به طور کلی می­توان نتیجه گرفت که ارزیابی کلی جهت شناخت عوامل موثر در رضایت زناشویی و گرایش به روابط فرازناشویی، با توجه به نقش آن در زندگی افراد، به عنوان عاملی برای پیشرفت جوامع، شکل گیرد تا بتوان در جهت استحکام بنیان خانواده و پیشرفت جامعه از آن استفاده گردد.