مجله علوم پزشکی رازی

چکیده

زمینه و هدف: وجود لکه‌های درخشان در تصاویر سی‌تی بیماران دارای پروتز مفصل ران، سبب بوجود آمدن اختلافی در دز پیش‌بینی شده سیستم‌های طراحی درمان رادیوتراپی و دز واقعی بوجود آمده در بدن بیماران می‌شود. در این مطالعه به بررسی اختلاف دز ناشی از الگوریتم‌های مختلف سیستم‌های طراحی درمان با دز حاصل از شبیه‌سازی مونت‌کارلو در حضور فلزات فولاد و تیتانیوم به عنوان پروتز مفصل ران، در انرژی‌های مختلف فوتون، پرداخته شده است.

روش کار: در این مطالعه با استفاده از شبیه‌سازی شتاب‌دهنده خطی زیمنس مدل پریموس بوسیله کد MCNPX در مد انرژی 6MV و 15 MV به مقایسه نتایج حاصل از افت دز ناشی از شبیه‌سازی با افت دز الگوریتم‌های مختلف سیستم طراحی درمان Isogray در حضور فلزات تیتانیوم و فولاد پرداخته شد و میزان دقت این الگوریتم‌ها در انرژی‌ها و عمق‌های متفاوت مورد بررسی قرار گرفت.

یافته‌ها: الگوریتم‌های Superposition Collapsed cone و Convolution FFT به طور متوسط در انرژی 6 MV و در تیتانیوم دارای 9/12%، 6/12% و 7/10% و در فولاد 3/14%، 1/14% و 1/12% و در انرژی 15 MV و در تیتانیوم دارای 15%، 6/15% و 3/13% و در فولاد 7/21%، 3/22% و 1/20% اختلاف نسبت به داده‌های حاصل از شبیه‌سازی می‌باشد.

نتیجه‌گیری: میزان افت دز ناشی از وجود پروتز چشم‌گیر و قابل‌توجه است و این در حالی است که هیچ یک از الگوریتم‌های سیستم‌های طراحی درمان قادر به پیش‌بینی دقیق آن نیستند، بنابراین استفاده از الگوریتم‌های مبتنی بر شیوه‌های مونت‌کارلو جهت محاسبه دز در بیماران دارای پروتز با چگالی بالا توصیه می‌شود.