مجله علوم پزشکی رازی

    در این پژوهش باتوجه به‌ویژگی لیدوکائین در‌کاهش (Minimum Alveolar Concentration)MAC هوشبرهای استنشاقی تلاش شد با تزریق عضلانی لیدوکائین بعنوان پیشدارو ازمیزان مصرفی تیوپنتال حین القاء بیهوشی کاسته شود.

دویست بیمار بالغ (دارای ریسک بیهوشی I و II ) که کاندید اعمال جراحی انتخابی بودند وارد مطالعه شدند و بطور تصادفی تحت تزریق عضلانی لیدوکائین 5% ( mg/kg 3) با نرمال سالین بمیزان ( mg/kg 06/0) قرار گرفتند(هر گروه یکصد نفر).

حدود 15 دقیقه پس از تجویز عضلانی القاء بیهوشی بر اساس پروتکل ثابتی شروع شد، بدین ترتیب که بعد از تجویز وریدی میدازولام، تیوپنتال بصورت دوز یکجا( bolus ) بمیزان ( mg/kg 5/0) در فواصل زمانی 30 ثانیه تجویز می‌گشت و در زمانیکه بیمار قادر به انجام دستورها نبود و رفلکس پلکی مختل می‌گشت با تجویز ساکسینیل کولین با استفاده از لوله مناسب انتوبه می‌گشت. لازم بذکر است که وضعیت همودینامیک (فشار خون وضربان قلب) بیماران قبل از تجویز پیشدارو در حین لوله‌گذاری اندازه‌گیری شد.

بررسی نتایج بدست آمده موید این نکته است که از میانگین میزان مصرفی تیوپنتال حین القاء بیهوشی در گروهی که لیدوکائین 5% ( mg/kg 3) را بعنوان پیشدارو دریافت نمودند، نسبت به گروه کنترل حدود 5/42% کاسته شده است (05/0 p< ). همچنین پایداری وضعیت همودینامیک حین لوله‌گذاری در گروهی که لیدوکائین عضلانی دریافت کرده بودند قابل توجه بود.