مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: اغلب مداخله­ها و رویکردهای زوج‌درمانی درصدد کاهش تعارضات زناشویی و افزایش سلامت روان زوجین می­باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج‌درمانی کوتاه‌مدت خودتنظیمی بر فرسودگی زناشویی در زوجین شهر ساوه انجام گرفت.

روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی و از طرح پیش­آزمون - پس­آزمون و پیگیری با گروه کنترل بهره گرفته شده است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه­ی زوجین مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره تحت نظارت سازمان بهزیستی شهر ساوه (آرامش، مهرگان و یارا) در نیمه اول سال 1392 تشکیل می­دهند که به جهت مشکلات و تعارضات زناشویی به فراخوان محقق جهت شرکت در جلسات زوج‌درمانی پاسخ مثبت داده بودند. با استفاده از نمونه‌گیری در دسترس، 16 زوج که بالاترین نمرات را در پرسشنامه فرسودگی زناشویی کسب کرده بودند و واجد شرایط شرکت در جلسات بودند، انتخاب و با جایگرینی تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام 8 زوج) قرار گرفتند. برای گردآوری داده­ها از ابزار فرسودگی زناشویی پاینز 1996(CBM) استفاده گردید که به‌عنوان پیش­آزمون توسط دو گروه تکمیل گردید. سپس زوجین گروه آزمایش به مدت 8 جلسه یک ساعته با توالی هر هفته یک جلسه به شیوه­ی زوجی در معرض مداخله­ی زوج‌درمانی کوتاه‌مدت خودتنظیمی قرار گرفتند اما برای زوجین گروه کنترل مداخله­ای ارائه نگردید و در لیست انتظار قرار گرفتند. پس از خاتمه درمان از هر دو گروه پس­آزمون به عمل آمد و پس از یک ماه از آخرین جلسه درمان از هر دو گروه آزمون پیگیری گرفته شد. داده­ها با بهره­گیری از نرم‌افزار SPSS18 و روش­های آمار توصیفی و تحلیل واریانس آمیخته مورد تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: یافته­ها بیانگر این بود که زوج‌درمانی کوتاه‌مدت خودتنظیمی فرسودگی زناشویی را در زوجین به‌طور معناداری کاهش داده و نتایج در دوره پیگیری نیز از ثبات لازم برخوردار بوده است.

نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که زوج‌درمانی خودتنظیمی می­تواند به‌عنوان یک گزینه مداخله­ای در کاهش مشکلات زناشویی مورد استفاده قرار گیرد.