زمینه و هدف: نانوذرات نقره در علم پزشکی کاربردهای بسیاری دارد که اثرات وابسته به انداره ذره ای دارند. از طرفی نیاز روز افزون به روش های قابل اطمینان برای سنتز نانوذرات که به محیط زیست آسیب وارد نکنند، سبب شده است تا محققانی که در این زمینه فعالیت می کنند، به سیستم های بیولوژیک روی آورند. به همین دلیل تلاش برای یافتن میکروارگانیسم های جدیدی که بتوانند نانوذرات را با ابعاد کوچک تری تولید کنند، همچنان ادامه دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی سنتز زیستی نانوذرات نقره توسط قارچ پنیسیلیوم کرایسوژنوم PTCC 5037 معادل ATCC 10003 بود.
روش کار: گونه استاندارد قارچ پنیسیلیوم کرایسوژنوم در محیط کشت مایع czapek dox broth کشت داده شد و سپس به 100 سی سی از محیط کشت فاقد قارچ (سوپرناتانت)، 100 سی سی محلول 3 میلی مولار نیترات نقره اضافه گردید و در دمای 28 سانتی گراد برای مدت 24 ساعت دور از نور انکوبه گردید. پس از آن، تولید نانوذرات به صورت ماکروسکوپی، با تغییر رنگ محیط از زرد به قهوه ای و ارزیابی نانو ذرات تشکیل شده با استفاده از سنجش Maxλ با روش UV، اندازه میانگین قطر نانوذرات (DLS)، پتانسیل زتا، شاخص پراکندگی نانوذرات (Polydispersity Index) و میکروسکوپ الکترونی SEM و AFM انجام گرفت. جداسازی نانوذرات با دستگاه اولتراسانتریفوژ با دور 20000 دور در دقیقه برای مدت 5 دقیقه انجام گرفت.
یافته ها: افزودن محلول نیترات نقره به سوپرناتانت سبب ایجاد رنگ قهوه ای شد که به صورت ماکروسکوپی تشکیل نانوذرات نقره را تأیید کرد. Maxλ سوپرناتانت حاوی نانوذرات نقره با روشUV در حدود 420 نانومتر ثبت شد که به عنوان یک روش دستگاهی تشکیل نانوذرات نقره را تأیید می کرد. بنابراین پروتئین ها و آنزیم های آزاد شده توسط قارچ پنیسیلیوم کرایسوژنوم، قابلیت احیای یون های فلزی نقره و تبدیل آن ها به نانوذرات نقره را دارند. تصاویر حاصل از میکروسکوپ الکترونی SEM و AFM، نانوذرات نقره را به شکل کروی با اندازه میانگین قطر 40 نانومتر و با یکنواختی بالا نشان داد.
نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که گونه استاندارد قارچ پنیسیلیوم کرایسوژنوم، قابلیت احیای یون های فلزی نقره و تولید نانوذرات نقره را دارد. همچنین چون نانوذرات تشکیل شده در خارج از سلول، عاری از اجزاء و ترکیبات سلولی غیر ضروری هستند، می توانند مستقیماً در کاربر ی های گوناگون مورد استفاده قرار گیرند.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |