جلد 32، شماره 1 - ( 1-1404 )
جلد 32 شماره 1 صفحات 15-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: A-10-8369-2
Ethics code: IR.UI.REC.1402.055
Clinical trials code: 1234
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Sadat S N J, Mehrabi H, Akrami N. Investigation of the Effectiveness of Mindfulness Intervention on Addictability, Impulsivity, and Distress Tolerance in Afghan Adolescents. RJMS 2025; 32 (1) :1-15
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8884-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8884-fa.html
سادات نورجان، مهرابی حسینعلی، اکرمی ناهید. بررسی اثربخشی مداخله ذهن‌آگاهی بر اعتیادپذیری، تکانشگری و تحمل پریشانی در نوجوانان افغاستانی. مجله علوم پزشکی رازی. 1404; 32 (1) :1-15
استادیار، گروه روان شناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران ، h.mehrabi@edu.ui.ac.ir
چکیده: (45 مشاهده)
زمینه و هدف: اعتیادپذیری در نوجوانان و عدم توجه کافی به آن، می‌تواند آنان را به سمت مصرف مواد و اعتیاد کشانده و آسیب‌های جبران ناپذیری را به جای بگذارد. تکانشگری و عدم تحمل پریشانی نیز از جمله عواملی هستند که میتوانند منجر به تشدید اعتیادپذیری گردند. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله ذهن‌آگاهی بر اعتیادپذیری، تکانشگری و تحمل پریشانی در نوجوانان افغانستانی مقیم ایران انجام گرفت.
روش‌کار: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه کنترل و با پیگیری سه ماهه بود. جامعۀ آماری پژوهش حاضر را نوجوانان افغانستانی ساکن در استان اصفهان در سال 1402 تشکیل دادند. نمونه نهایی پژوهش حاضر 28 نفر بود که به صورت تصادفی در گروههای آزمایش و کنترل گمارده شدند (هر گروه 14 نفر). گروه آزمایش آموزش ذهن‌آگاهی را طی دو و نیم ماه در 10 جلسۀ 90 دقیقه‌ای دریافت کردند. داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه آمادگی به اعتیاد وید و بوچر، مقیاس تکانشگری بارت و پرسش‌نامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر جمع‌آوری گردید. تحلیل داده‌ها با روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که مداخله ذهن‌آگاهی بر کاهش اعتیادپذیری، کاهش تکانشگری و افزایش تحمل پریشانی نوجوانان افغانستانی تأثیر معنادار داشت (05/0>p) و این اثر در مرحلۀ پیگیری کمابیش برای هر سه متغیر حفظ شده بود.
نتیجه‌‌گیری: چنین می‌توان نتیجه گرفت که مداخله ذهن‌آگاهی برای نوجوانان افغانستانی مؤثر بوده و می‌توان جهت کاهش اعتیادپذیری، تکانشگری و افزایش تحمل پریشانی آنان از آن استفاده نمود.
روش‌کار: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه کنترل و با پیگیری سه ماهه بود. جامعۀ آماری پژوهش حاضر را نوجوانان افغانستانی ساکن در استان اصفهان در سال 1402 تشکیل دادند. نمونه نهایی پژوهش حاضر 28 نفر بود که به صورت تصادفی در گروههای آزمایش و کنترل گمارده شدند (هر گروه 14 نفر). گروه آزمایش آموزش ذهن‌آگاهی را طی دو و نیم ماه در 10 جلسۀ 90 دقیقه‌ای دریافت کردند. داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه آمادگی به اعتیاد وید و بوچر، مقیاس تکانشگری بارت و پرسش‌نامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر جمع‌آوری گردید. تحلیل داده‌ها با روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر انجام شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که مداخله ذهن‌آگاهی بر کاهش اعتیادپذیری، کاهش تکانشگری و افزایش تحمل پریشانی نوجوانان افغانستانی تأثیر معنادار داشت (05/0>p) و این اثر در مرحلۀ پیگیری کمابیش برای هر سه متغیر حفظ شده بود.
نتیجه‌‌گیری: چنین می‌توان نتیجه گرفت که مداخله ذهن‌آگاهی برای نوجوانان افغانستانی مؤثر بوده و می‌توان جهت کاهش اعتیادپذیری، تکانشگری و افزایش تحمل پریشانی آنان از آن استفاده نمود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
