جلد 31، شماره 1 - ( 1-1403 )
جلد 31 شماره 1 صفحات 10-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 01
Ethics code: IR.IAU.SARI.REC.1403.266
Clinical trials code: 01
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Gheibi K, Pahlavani F, Shirazi M R. A Jurisprudential and Legal Examination of the Responsibilities of Natural Persons in the Transmission of Infectious Diseases, with a Focus on the New COVID-19 Variant (Eris). RJMS 2024; 31 (1) :1-10
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8560-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8560-fa.html
غیبی کثرت، پهلوانی فریبا، شیرازی محمدرضا. بررسی فقهی حقوقی مسئولیت‌های اشخاص حقیقی در انتقال بیماریهای همهگیر با نگاهی به سویه جدید کرونا (اریس). مجله علوم پزشکی رازی. 1403; 31 (1) :1-10
استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، واحد یادگار امام خمینی (ره)، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرری، تهران، ایران ، fatemeoveysi1366@gmail.com
چکیده: (213 مشاهده)
زمینه و هدف: شیوع گسترده بیماریهای همه گیرمنجر به ابتلا و مرگ میلیونها انسان در جهان گردیده است. اخیراً در سال 1402 سویه جدیدی از کرونا به نام (اریس) در جهان شیوع یافت که افراد زیادی را نگران کرده است. هدف از تحقیق واکاوی فقهی-حقوقی مسئولیت‌های اشخاص حقیقی درانتقال بیماریهای همهگیر بود.
روش کار: این مقاله از رویکرد تحقیقاتی کیفی استفاده می‌کند و به تحلیل ادبیات موجود، مطالعات موردی و اسناد قانونی مرتبط با بررسی فقهی حقوقی مسئولیت‌های اشخاص حقیقی در انتقال بیماریهای همهگیر می‌پردازد.
یافته‌ها: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که بررسی‌های فقهی نشان می‌دهد که اصول بنیادینی مانند "لاضرر و لاضرار" و قواعد مربوط به ضمان در فقه اسلامی، بر مسئولیت افراد در قبال آسیب‌رسانی به دیگران تأکید دارند. این اصول بیان می‌کنند که هیچ فردی نباید با اعمال خود به دیگران ضرر برساند، حتی اگر این ضرر به صورت غیرعمدی باشد. بر اساس این دیدگاه، فردی که با سهل‌انگاری یا عدم رعایت مقررات بهداشتی موجب انتقال بیماری شود، می‌تواند مسئول شناخته شود. این مسئولیت شامل جنبه‌های اخلاقی، دینی و حتی مالی است. از منظر حقوقی، قوانین مدنی و کیفری ایران نیز انتقال بیماریهای واگیردار را جرم‌انگاری کرده‌اند.
نتیجه‌گیری: در مجموع، یافته‌ها نشان می‌دهند که از دیدگاه فقهی و حقوقی، اشخاص حقیقی در انتقال بیماریهای همهگیر مسئولیت دارند. این مسئولیت‌ها می‌تواند جنبه‌های دینی، اخلاقی، مدنی و کیفری داشته باشد و بر اساس اصول فقهی و قوانین حقوقی قابل پیگیری است. با توجه به ویژگی‌های خاص سویه اریس، بازنگری در قوانین و مقررات مرتبط و افزایش آگاهی عمومی از اهمیت رعایت مسئولیت‌های فردی، راهکارهای اساسی برای کنترل این چالش به شمار می‌روند.
روش کار: این مقاله از رویکرد تحقیقاتی کیفی استفاده می‌کند و به تحلیل ادبیات موجود، مطالعات موردی و اسناد قانونی مرتبط با بررسی فقهی حقوقی مسئولیت‌های اشخاص حقیقی در انتقال بیماریهای همهگیر می‌پردازد.
یافته‌ها: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که بررسی‌های فقهی نشان می‌دهد که اصول بنیادینی مانند "لاضرر و لاضرار" و قواعد مربوط به ضمان در فقه اسلامی، بر مسئولیت افراد در قبال آسیب‌رسانی به دیگران تأکید دارند. این اصول بیان می‌کنند که هیچ فردی نباید با اعمال خود به دیگران ضرر برساند، حتی اگر این ضرر به صورت غیرعمدی باشد. بر اساس این دیدگاه، فردی که با سهل‌انگاری یا عدم رعایت مقررات بهداشتی موجب انتقال بیماری شود، می‌تواند مسئول شناخته شود. این مسئولیت شامل جنبه‌های اخلاقی، دینی و حتی مالی است. از منظر حقوقی، قوانین مدنی و کیفری ایران نیز انتقال بیماریهای واگیردار را جرم‌انگاری کرده‌اند.
نتیجه‌گیری: در مجموع، یافته‌ها نشان می‌دهند که از دیدگاه فقهی و حقوقی، اشخاص حقیقی در انتقال بیماریهای همهگیر مسئولیت دارند. این مسئولیت‌ها می‌تواند جنبه‌های دینی، اخلاقی، مدنی و کیفری داشته باشد و بر اساس اصول فقهی و قوانین حقوقی قابل پیگیری است. با توجه به ویژگی‌های خاص سویه اریس، بازنگری در قوانین و مقررات مرتبط و افزایش آگاهی عمومی از اهمیت رعایت مسئولیت‌های فردی، راهکارهای اساسی برای کنترل این چالش به شمار می‌روند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
