جلد 31، شماره 1 - ( 1-1403 )
جلد 31 شماره 1 صفحات 11-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 0
Ethics code: IR.KUMS.REC.1404.260
Clinical trials code: 0
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Abdi K, Arefi M, Afsharinia K, Amiri H. Comparison of the Effectiveness of Two Group Spiritual Therapy Approaches with Acceptance and Commitment based Therapy on Increasing Life Expectancy and Happiness of Cancer Patients. RJMS 2024; 31 (1) :1-11
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8496-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8496-fa.html
عبدی کیکاوس، عارفی مختار، افشاری نیا کریم، امیری حسن. مقایسه اثربخشی دو رویکرد معنویت درمانی گروهی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش امید به زندگی و شادکامی بیماران سرطانی. مجله علوم پزشکی رازی. 1403; 31 (1) :1-11
دانشیار، گروه روانشناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد کرمانشاه، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران ، m.arefi@iauksh.ac.ir
چکیده: (385 مشاهده)
زمینه و هدف: توجه به پیشینه پژوهشی نشان می‌دهد که تاکنون در زمینهی مقایسه اثربخشی دو رویکرد معنویت درمانی گروهی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش امید به زندگی و شادکامی بیماران سرطانی پژوهشی انجام نشده است. لذا پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی دو رویکرد معنویت درمانی گروهی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش امید به زندگی و شادکامی بیماران سرطانی در شهر کرمانشاه انجام شد.
روش کار: روش پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه بیماران سرطانی مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی شهر کرمانشاه بود. روش نمونه گیری در دسترس (با تاییدیه پزشک متخصص و تحت شیمی درمانی) بود و در سه گروه 15 نفری که شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل می‌باشد، تقسیم شدند. هشت جلسه معنویت درمانی 45 دقیقه‌ای به گروه آزمایش اول و هشت جلسه آموزش مبنی بر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد 45 دقیقه‌ای به گروه آزمایش دوم ارائه گردید. برای جمعآوری داده‌ها از مقیاس امید به زندگی اشنایدر و همکاران (1991) و شادکامی اشنایدر و همکاران (1991) استفاده شد.
یافتهها: نتایج به دست آمده نشان داد معنویت درمانی در افزایش امید به زندگی و شادکامی موثر است، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش امید به زندگی و شادکامی بیماران سرطانی موثر است. همچنین نتایج پژوهش نشانداد که معنویت درمانی نسبت به درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش امید به زندگی و شادکامی در بین بیماران سرطانی از تأثیر بیشتری برخوردار است.
نتیجهگیری: به طور کلی میتوان بیان داشت که میتوان با انجام مداخلات روانی به موقع، به افزایش افزایش امید به زندگی و شادکامی، تسریع بهبودی و کاهش مدت زمان بستری در بیمارستان و در نهایت کاهش هزینه های بیمارستانی در این بیماران کمک کرد و باعث تغییر نگاه صرفِ جسمانی و توجه بیشتر به ابعاد روحی روانی در این گروه از بیماران گردید.
روش کار: روش پژوهش، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه بیماران سرطانی مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی شهر کرمانشاه بود. روش نمونه گیری در دسترس (با تاییدیه پزشک متخصص و تحت شیمی درمانی) بود و در سه گروه 15 نفری که شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل می‌باشد، تقسیم شدند. هشت جلسه معنویت درمانی 45 دقیقه‌ای به گروه آزمایش اول و هشت جلسه آموزش مبنی بر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد 45 دقیقه‌ای به گروه آزمایش دوم ارائه گردید. برای جمعآوری داده‌ها از مقیاس امید به زندگی اشنایدر و همکاران (1991) و شادکامی اشنایدر و همکاران (1991) استفاده شد.
یافتهها: نتایج به دست آمده نشان داد معنویت درمانی در افزایش امید به زندگی و شادکامی موثر است، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش امید به زندگی و شادکامی بیماران سرطانی موثر است. همچنین نتایج پژوهش نشانداد که معنویت درمانی نسبت به درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش امید به زندگی و شادکامی در بین بیماران سرطانی از تأثیر بیشتری برخوردار است.
نتیجهگیری: به طور کلی میتوان بیان داشت که میتوان با انجام مداخلات روانی به موقع، به افزایش افزایش امید به زندگی و شادکامی، تسریع بهبودی و کاهش مدت زمان بستری در بیمارستان و در نهایت کاهش هزینه های بیمارستانی در این بیماران کمک کرد و باعث تغییر نگاه صرفِ جسمانی و توجه بیشتر به ابعاد روحی روانی در این گروه از بیماران گردید.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
