جلد 32، شماره 1 - ( 1-1404 )
جلد 32 شماره 1 صفحات 14-1 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 1400-3-105-22066
Ethics code: IR.IUMS.FMD.REC.1400.588
Clinical trials code: no
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Ghasemi A, Safaei A, Sheibani M, Mohammadkhanizadeh A, Azizi Y. Effects of Apigenin on Liver and Lung Toxicity Caused by Doxorubicin in Male Rats. RJMS 2025; 32 (1) :1-14
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8432-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8432-fa.html
قاسمی علی، صفایی اطلسی، شیبانی محمد، محدخانی زاده علی، عزیزی یاسر. اثر آپیژنین بر سمیت کبدی و ریوی ناشی از دوکسوروبیسین در موش صحرایی نر. مجله علوم پزشکی رازی. 1404; 32 (1) :1-14
گروه فیزیولوژی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران ، azizi.y@iums.ac.ir
چکیده: (1538 مشاهده)
زمینه و هدف: دوکسوروبیسین به عنوان یکی از پرکاربردترین داروهای شیمی درمانی، در درمان بدخیمیهایی شامل لنفوما، لوکمیا و سرطان پستان استفاده میشود. اگرچه سمیت قلبی، مهم ترین عارضـه جـانبی این دارو است، اما ایجاد سمیت کبدی و ریوی نیز جزء عوارض این دارو هستند. آپیژنین یک فلاونوئید گیاهی دارای خواص آنتیاکسیدانی، ضدالتهابی و ضدتوموری است. هدف این مطالعـه بررسـی اثـرات آپیژنین بر سمیت کبدی و ریوی ناشی از دوکسوروبیسین با تاکید بر نقش احتمالی نیتریک اکساید (Nitric oxide -NO) بود.
روش کار: این مطالعه از نوع تجربی بود. ۶۰ سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار به ۶ گروه ۱۰ تایی به صورت تصادفی تقسیم شدند. برای ایجاد سمیت کبدی و ریوی در گروههای 3، 4، 5 و 6 دوکسوروبیسین با دوز 2 میلی گرم/کیلوگرم و به تعداد ۶ دوز در فواصل زمانی ۴۸ ساعته به صورت داخل صفاقی (i.p) تزریق شد. آپیژنین با دوز ۵۰ میلی گرم/کیلوگرم در گروههای 2، 4 و 6 به حیوانها گاواژ شد. برای جلوگیری از سنتز نیتریکاکساید، L-NAME به صورت ۶ دوز ۳۰ میلی گرم/کیلوگرم در فواصل زمانی ۴۸ ساعته به صورت داخل صفاقی (i.p) در گروههای 5 و 6 تزریق شد.
یافتهها: آپیژنین توانست از آسیبهای بافتی ناشی از دوکسوروبیسین در ریه و کبد جلوگیری کند. همچنین سبب بهبود کاهش وزن و کاهش فیبروز ریوی در موشها شد (05/0p<). تزریق دوکسوروبیسین و درمان با آپیژنین سبب تغییرات معنیدار آنزیمهای کبدی و فیبروز کبدی نشد. مهار سنتز NO توسط L-NAME سبب شد که غالب اثرات محافظتی آپیژنین بر بافتهای کبد و ریه از بین برود.
نتیجهگیری: آپیژنین آسیبهای القا شده توسط دوکسوروبیسین را کاهش داد. به نظر میرسد که مهار ساخت نیتریک اکساید سبب میشود که اثرات محافظتی آپیژنین کاهش یابند. احتمالأ آپیژنین اثرات محافطتی خود در سمیت کبدی و ریوی ناشی از دوکسوروبیسین را به واسطه افزایش بیان نیتریک اکساید اعمال میکند.
روش کار: این مطالعه از نوع تجربی بود. ۶۰ سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار به ۶ گروه ۱۰ تایی به صورت تصادفی تقسیم شدند. برای ایجاد سمیت کبدی و ریوی در گروههای 3، 4، 5 و 6 دوکسوروبیسین با دوز 2 میلی گرم/کیلوگرم و به تعداد ۶ دوز در فواصل زمانی ۴۸ ساعته به صورت داخل صفاقی (i.p) تزریق شد. آپیژنین با دوز ۵۰ میلی گرم/کیلوگرم در گروههای 2، 4 و 6 به حیوانها گاواژ شد. برای جلوگیری از سنتز نیتریکاکساید، L-NAME به صورت ۶ دوز ۳۰ میلی گرم/کیلوگرم در فواصل زمانی ۴۸ ساعته به صورت داخل صفاقی (i.p) در گروههای 5 و 6 تزریق شد.
یافتهها: آپیژنین توانست از آسیبهای بافتی ناشی از دوکسوروبیسین در ریه و کبد جلوگیری کند. همچنین سبب بهبود کاهش وزن و کاهش فیبروز ریوی در موشها شد (05/0p<). تزریق دوکسوروبیسین و درمان با آپیژنین سبب تغییرات معنیدار آنزیمهای کبدی و فیبروز کبدی نشد. مهار سنتز NO توسط L-NAME سبب شد که غالب اثرات محافظتی آپیژنین بر بافتهای کبد و ریه از بین برود.
نتیجهگیری: آپیژنین آسیبهای القا شده توسط دوکسوروبیسین را کاهش داد. به نظر میرسد که مهار ساخت نیتریک اکساید سبب میشود که اثرات محافظتی آپیژنین کاهش یابند. احتمالأ آپیژنین اثرات محافطتی خود در سمیت کبدی و ریوی ناشی از دوکسوروبیسین را به واسطه افزایش بیان نیتریک اکساید اعمال میکند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
خون و انکولوژی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
