مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: نقش گیرنده‌های رایانیدینی(Ryanodine receptor=RYR) در فعالیت پیس‌میکری سلولهای قلب، مناقشه‌انگیز است. گروهی از محققین نقش اجباری و مطلقی برای آن قائل هستند، در حالی که گروهی دیگر، نقش جزیی و نه مطلق برای آن قائلند. هدف اصلی از انجام این مطالعه این بود تا یکبار دیگر، نقش گیرنده رایانیدینی بر فعالیت پیس‌میکری گره‌های سینوسی ـ دهلیزی و دهلیزی ـ بطنی قلب موش بررسی شود. روش بررسی: در طی یک مطالعه تجربی، اثرات رایانیدین بر طول دوره پتانسیل عمل گره‌های سینوسی ـ دهلیزی و دهلیزی ـ بطنی سالم قلب موش مورد بررسی قرار گرفت. ثبت خارج سلولی پتانسیل‌های عمل توسط دو میکروالکترود فلزی جداگانه صورت گرفت. از آزمون T زوج و مستقل(بنا به مورد) استفاده شد. اگر 05/0p< بود، تفاوت معنی‌دار فرض شد. یافته‌ها: رایانیدین با غلظت 2/0 و 2 میکرومولار موجب افزایش طول دوره پتانسیل عمل در گره سینوسی ـ دهلیزی 75/15±5/46 و 21±70 درصد و در گره دهلیزی ـ بطنی 25/72±163 و 25/91±241 درصد شد. در تمام نمونه‌ها، فعالیت پیس‌میکری در اثنای مصرف رایانیدین متوقف نگردیده بود. اثر رایانیدین در دو گره نسبت به حالت کنترل معنی‌دار بود. نتیجه‌گیری: براساس نتایج بدست آمده، می‌توان بیان کرد که جریان گیرنده رایانیدینی در هر دو گره سینوسی ـ دهلیزی و دهلیزی ـ بطنی موجود است و از آنجا که فعالیت پیس‌میکری با مصرف رایانیدین ادامه داشته و متوقف نگردیده، بنابراین گیرنده رایانیدینی نقش منحصر به فرد و اجباری نداشته است. اثر رایانیدین بر گره دهلیزی ـ بطنی نسبت به گره سینوسی ـ دهلیزی به طور معنی‌داری بیش‌تر بوده است، این بدین معنی است که نقش گیرنده رایانیدینی در هر دو گره یکسان نیست.