مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: رابدومیوسارکوما، شایع‌ترین تومور بافت همبند در کودکان با شیوع 8-5% از بین بدخیمی‌های کودکان می‌باشد. میزان بقای بیماران مبتلا، به عواملی چون محل اولیه تومور، نوع پاتولوژی، Stage، نوع درمان و تشخیص بموقع آن بستگی دارد. میزان بقای بیماران از سال 1970 به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. با توجه به گزارشات متفاوت در مطالعات مختلف، در این مطالعه سعی شد که میزان بقاء 5 و 10 ساله در این بیماران بررسی شود. روش بررسی: در این مطالعه گذشته‌نگر ـ مقطعی، بررسی میزان بقاء بر روی 77 بیمار مبتلا به رابدومیوسارکوما کمتر از 15 سال مراجعه کننده به بخش خون بیمارستان حضرت علی‌اصغر(ع) در طی سالهای 82-1372 انجام گرفت و بیماران از نظر سن زمان مراجعه، پاتولوژی، Stage بیماری، محل اولیه، نوع درمان و ارتباط آن با میزان بقاء مورد بررسی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات، از نرم‌افزار آماری SPSS و جهت تعیین بقاء، از روش Kaplan meire و برای تعیین عوامل موثر بر میزان بقاء، از روش cox regression استفاده شد و 05/0p value< از نظر آماری باارزش تلقی شد. یافته‌ها: میانگین سن بیماران در موقع مراجعه، 58/6 سال با 02/4=SD بود. 60% بیماران، پسر و 40%، دختر بودند. میانگین بقای بیماران 8 سال بود(9-8:CI95%). میزان بقا 5 سال در بیماران stage I، 82/85%، stage II، 88/86%، stage III، 68/64% و stage IV، 20%، بود. میزان بقاء براساس بافت‌شناسی تومور عبارت بودند از: الف ـ امبریونال= 7/86% و ب ـ آلوئولر= 48% و از نظر محل اولیه تومور نیز عبارت بودند از: الف ـ اربیت= 94%، ب ـ ادراری تناسلی= 71/85%، ج= پارامننژیال: 57% و د ـ اندام‌ها: 58%. میزان بقای 5 و 10 ساله به ترتیب 54/79% و 92/77% بوده است. نتیجه‌گیری: مشابه نتایج مطالعات دیگر، در این مطالعه نیز کودکان مبتلا به رابدومیوسارکومای دارای Stage پایین‌تر هیستولوژی امبریونال، محل اولیه در ناحیه اربیت و دستگاه ادراری ـ تناسلی، بقاء بیش‌تری داشتند. آنهایی که در زمان تشخیص بیماری متاستاز داشتند یا از نظر بافت‌شناسی دارای نوع آلوئولر بودند و محل گرفتاری اولیه در اندام‌ها بود، با پیش‌آگهی بدتری همراه بودند. بیمارانی که برای 5 سال زنده ماندند، پیش‌آگهی خوب داشتند، بطوری که میزان بقاء 5 ساله 54/79% و بقای 10 ساله 92/77% بود.