Research code: IR.IAU.TABRIZ.REC.1399.075
Ethics code: IR.IAU.TABRIZ.REC.1399.075
Clinical trials code: IR.IAU.TABRIZ.REC.1399.075
دانشجو دکتری روانشناسی عمومی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران ، s.safari2022@yahoo.com
چکیده: (414 مشاهده)
زمینه و هدف: مادران دارای کودکان مبتلا به اتیسم با مشکلات اجتماعی و روانشناختی متعددی روبرو هستند که می‌تواند بر رضایت زندگی آنها اثر داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی مادران درای کودک مبتلا به اختلال اوتیسم شهرستان تبریز انجام شد.
روش کار: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم تحت پوشش بهزیستی شهرستان تبریز در سال 1401 بودند. از این جامعه 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند. ابزار اندازه گیری در این تحقیق شامل پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس تک متغیره استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توانسته به صورت معناداری نمرات کیفیت زندگی گروه آزمایش در آزمون پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون را افزایش دهد (P< 0/005).
نتیجه گیری: به نظر می‌رسد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، رویکرد مناسبی برای بهبود کیفیت زندگی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال اوتیسم باشد. بنابراین به درمانگران و روانشناسان حیطه کودکان مبتلا به اتیسم پیشنهاد می‌شود که از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد جهت بهبود بهداشت روانی این مادران بهره ببرند.
روش کار: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم تحت پوشش بهزیستی شهرستان تبریز در سال 1401 بودند. از این جامعه 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند. ابزار اندازه گیری در این تحقیق شامل پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس تک متغیره استفاده شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توانسته به صورت معناداری نمرات کیفیت زندگی گروه آزمایش در آزمون پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون را افزایش دهد (P< 0/005).
نتیجه گیری: به نظر می‌رسد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، رویکرد مناسبی برای بهبود کیفیت زندگی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال اوتیسم باشد. بنابراین به درمانگران و روانشناسان حیطه کودکان مبتلا به اتیسم پیشنهاد می‌شود که از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد جهت بهبود بهداشت روانی این مادران بهره ببرند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
