مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: میدان مغناطیسی موجود در محیط زندگی انسان ناشی از مولدهای الکتریکی، خطوط انتقال نیرو یا وسایل الکتریکی است که می‌تواند اثراتی را بر حافظه و یادگیری ایجاد نماید. این مطالعه به منظور بررسی اثر میدان مغناطیسی کوتاه مدت بر حافظه فضایی موش صورت گرفت. روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 10 موش سوری نژاد ویستار که به مدت 6 روز برای بررسی حافظه فضایی در مدل ماز T شکل آموزش دریافت نموده بودند، استفاده شد. یک روز بعد از آموزش، به منظور ثبت زمان یافتن غذا، آزمایشات در 3 مرحله(کنترل، Restrainer و میدان مغناطیسی) با فاصله زمانی 2 ساعت اجرا گردید و هر موش در 5 مرحله به فواصل حدود یک دقیقه در ابتدای ماز قرار گرفت و زمان حرکت موش تا رسیدن به محل غذا توسط یک کورنومتر اندازه گیری شد. برای ایجاد میدان مغناطیسی از یک سیم پیچ حلقوی با قطر داخلی 8 سانتی متر و دارای 850 دور سیم مسی استفاده شد. ضمنا حداکثر شدت میدان مغناطیسی در مرکز سیم پیچ با کمک یک دستگاه تسلامتر در حد 5/7 میلی‌تسلا کالیبره گردید. یافته‌ها: نتایج در 3 مرحله ارزیابی، نشان داد که میانگین زمانهای بدست آمده به ترتیب 4/15، 5/11 و 3/11 ثانیه بود. همچنین بین زمان بدست آمده در مرحله کنترل با دو مرحله دیگر، اختلاف معنی‌داری وجود داشت(05/0P<)، اما بین مرحله آزمایش با Restrainer و میدان مغناطیسی، اختلاف معنی‌داری وجود نداشت. نتیجه‌گیری: یافته‌های تحقیق نشان داد که اعمال میدان مغناطیسی کوتاه مدت(50 هرتز و 5/7 میلی‌تسلا) بر مهارت موش در Tماز، بی‌اثر بوده و احتمالا اثری بر فرایند حافظه فضایی ندارد.