مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: شایع‌ترین علت کاهش شنوایی‌های قابل اصلاح با جراحی، بیماری‌های گوش میانی است که در میان آنها، اختلال عملکرد زنجیره استوانچه‌ای، بیش‌ترین ‌تاثیر را بر شنوایی بیمار دارد. بازسازی موفق این زنجیره، قطعاً با بهبود آستانه‌های هدایت هوایی و بسته‌شدن air-bone gap در رادیوگرام همراه خواهد بود. اما اثر این بازسازی بر روی هدایت استخوانی، که از نظر فیزیولوژیک قابل انتظار است، هنوز مشخص نشده است و تنها تعداد اندکی مطالعات استاندارد در قالب کارآزمایی بالینی، در این زمینه گزارش شده‌اند. اغلب مطالعات قبلی به صورت گذشته‌نگر بوده و با خطاهای متدولوژیک همراهند. هدف از این مطالعه، تعیین میزان تاثیرپذیری هدایت استخوانی از بازسازی زنجیره استخوانچه‌ای می‌باشد. روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی کنترل شده، آستانه‌های هدایت استخوانی در فرکانس‌های گفتاری، در 68 بیمار قبل و بعد از اعمال جراحی گوش میانی مورد مطالعه قرار گرفته است. به منظور تعیین میزان تاثیر بازسازی زنجیره استخوانچه‌ای بر روی هدایت استخوانی، بیماران در 2 گروه و هر گروه شامل 34 بیمار که در یک گروه بازسازی زنجیره استخوانچه‌ای در حین عمل جراحی انجام شده است و در گروه دیگر این بازسازی به مرحله دوم موکول گردیده است، بررسی شده‌اند. تغییرات میانگین آستانه‌های هدایت استخوانی در هر فرکانس، قبل از عمل و بعد از عمل، در هر گروه با استفاده از Paired-samples t-test مورد آزمون قرار گرفته‌اند. یافته‌ها: در گروه بازسازی شده در 2 فرکانس 1000 و 2000 هرتز، بهبودی معنی‌دار در آستانه هدایت استخوانی مشاهده گردیده که حداکثر آن، در فرکانس 2000 و به مقدار 7/9 دسی‌بل است. در گروه بدون بازسازی در هیچ یک از فرکانس‌ها تغییر معنی‌داری بدست نیامده است. نتیجه‌گیری: بهبود هدایت استخوانی پس از بازسازی، نشان دهنده نقش و جایگاه این زنجیره در این نوع هدایت است که در گسستگی‌های زنجیره در بیماری‌های گوش میانی، دچار اختلال می‌شود و پس از بازسازی موفقیت‌آمیز زنجیره، دوباره به حالت طبیعی باز می‌گردد. این یافته‌ها تایید کننده تغییر هدایت استخوانی به عنوان یک پدیده مکانیکی متاثر از زنجیره استخوانچه‌ای است. به عبارت دیگر هدایت استخوانی منحصراً تحت تاثیر عملکرد کوکلئا نیست. از سوی دیگر وقوع کاهش شنوایی حسی ـ عصبی به عنوان یک عارضه جراحی گوش میانی، پدیده شایعی نیست.