مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: نیتریک اکساید(Nitric Oxide=NO) مولکول کوچک چربی دوست است که در بدن به عنوان سیتوتوکسیک و یک میانجی عمل می‌کند. همچنین NO در دفاع سلولی نقش دارد، به گونه‌ای که غلظت بالای NO سبب مهار رشد میکروارگانیسم‌ها از جمله قارچ‌ها و مرگ آنها می‌شود. این مطالعه برای بررسی اثر ضد درماتوفیتی کمپلکس‌های آزادکننده NO و تداخل اثر احتمالی آنها با تربینافین طرح‌ریزی شده است. روش بررسی: این مطالعه از نوع تجربی بود. روش بکار رفته در این پژوهش تعیین کمترین غلظت بازدارندگی از رشد(Minimal Inhibitory Concentration=MIC) در محیط مایع با رقتهای میکرو و با بهره‌گیری از توصیه‌های NCCLS(National committee for clinical laboratory standard) بود. یافته‌ها: یافته‌ها نشان می‌دهند که اثر ممانعت کنندگی و قارچ‌کشی کمپلکس آزاد کننده NO بر روی گونه‌های درماتوفیتی، چشمگیر است ولی توان آن در مقایسه با تربینافین بسیار پایین می‌باشد. اثر قارچ‌کشی هر دو آنها، وابسته به غلظت می‌باشد. گونه‌های حیوان دوست و خاک دوست نسبت به گونه‌های انسان دوست در برابر تربینافین و دی‌اتیلن‌تری‌آمین‌نیتریت(DETA/NO=Diethylen triamine nitrite) حساس‌تر بودند. اثر تداخل DETA/NO و تربینافین در مورد گونه‌های میکروسپوروم کانیس، میکروسپوروم جیپسئوم و تریکوفیتون منتاگروفیتیس(غیر انسان‌دوست‌ها)، به دلیل 4، Antagonist می‌باشد. در این پژوهش به موجب نیمه عمر بسیار کوتاه دی‌اتیل‌آمین‌نیتریت(Diethyl amine nitrate=DEA/NO)، اثری از آن قابل مشاهده نبود. نتیجه‌گیری: روی هم رفته با الهام از یافته‌های این مطالعه و با تکیه بر محتوای نوشته‌های موجود به نظر می‌رسد که مصرف موضعی کمپلکس‌های آزاد کننده NO، می‌تواند یکی از راه‌های درمان عفونت‌های درماتوفیتی باشد.