جلد 25، شماره 8 - ( آبان 1397 )
جلد 25 شماره 8 صفحات 90-83 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Kazemi F. Effects of 7-week moderate-intensity aerobic training on food intake and appetite-regulating hormone "apelin" in male diabetic rats. RJMS 2018; 25 (8) :83-90
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-5205-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-5205-fa.html
کاظمی فهیمه. اثر 7 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط بر میزان غذای دریافتی و هورمون تنظیم کننده اشتها "اپلین" در موش های صحرایی نر دیابتی. مجله علوم پزشکی رازی. 1397; 25 (8) :83-90
دانشگاه الزهرا (س)، تهران، ایران ، f.kazemi@alzahra.ac.i
چکیده: (2815 مشاهده)
زمینه و هدف: پپتید اپلین، اشتها و میزان غذای دریافتی را تنظیم میکند و به فعالیت ورزشی پاسخ میدهد. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر 7 هفته تمرین هوازی بر میزان غذای دریافتی و هورمون تنظیم‌کننده اشتها "اپلین" در موشهای صحرایی نر دیابتی بود.
روش کار: تعداد 21 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، 4 هفته پس از القای دیابت نوع دو به سه گروه 7 تایی شامل غیر دیابتی، دیابتی کنترل و دیابتی تمرین (7 هفته دویدن با شدت متوسط) تقسیم شدند. در طول دوره تمرین، وزن بدن و میزان غذای دریافتی و پس از دوره تمرین، گلوکز و اپلین سرم اندازهگیری شد. دادهها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آنالیز واریانس مکرر یک طرفه تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: وزن بدن موشهای گروه دیابتی تمرین نسبت به گروه غیر دیابتی و دیابتی کنترل کاهش معنیداری داشت (05/0P<). بین میزان غذای دریافتی موشهای سه گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت (05/0p>). گلوکز سرمی گروه دیابتی کنترل و دیابتی تمرین نسبت به گروه غیر دیابتی افزایش معنیداری و گلوکز سرمی گروه دیابتی تمرین نسبت به گروه دیابتی کنترل کاهش معنیداری داشت (05/0p<). اپلین سرمی گروه دیابتی کنترل و دیابتی تمرین نسبت به گروه غیر دیابتی و اپلین سرمی گروه دیابتی تمرین نسبت به دیابتی کنترل افزایش معنیداری داشت (05/0p<).
نتیجه‌گیری: تمرین هوازی بدون تغییر میزان غذای دریافتی موجب کاهش وزن بدن موشهای نر دیابتی شد. همچنین، تمرین هوازی مستقل از میزان غذای دریافتی، با کاهش گلوکز سرم هورمون تنظیم‌کننده اشتها "اپلین" را در موشهای نر دیابتی افزایش داد.
روش کار: تعداد 21 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، 4 هفته پس از القای دیابت نوع دو به سه گروه 7 تایی شامل غیر دیابتی، دیابتی کنترل و دیابتی تمرین (7 هفته دویدن با شدت متوسط) تقسیم شدند. در طول دوره تمرین، وزن بدن و میزان غذای دریافتی و پس از دوره تمرین، گلوکز و اپلین سرم اندازهگیری شد. دادهها با آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آنالیز واریانس مکرر یک طرفه تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: وزن بدن موشهای گروه دیابتی تمرین نسبت به گروه غیر دیابتی و دیابتی کنترل کاهش معنیداری داشت (05/0P<). بین میزان غذای دریافتی موشهای سه گروه تفاوت معنیداری وجود نداشت (05/0p>). گلوکز سرمی گروه دیابتی کنترل و دیابتی تمرین نسبت به گروه غیر دیابتی افزایش معنیداری و گلوکز سرمی گروه دیابتی تمرین نسبت به گروه دیابتی کنترل کاهش معنیداری داشت (05/0p<). اپلین سرمی گروه دیابتی کنترل و دیابتی تمرین نسبت به گروه غیر دیابتی و اپلین سرمی گروه دیابتی تمرین نسبت به دیابتی کنترل افزایش معنیداری داشت (05/0p<).
نتیجه‌گیری: تمرین هوازی بدون تغییر میزان غذای دریافتی موجب کاهش وزن بدن موشهای نر دیابتی شد. همچنین، تمرین هوازی مستقل از میزان غذای دریافتی، با کاهش گلوکز سرم هورمون تنظیم‌کننده اشتها "اپلین" را در موشهای نر دیابتی افزایش داد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
