مجله علوم پزشکی رازی

در مطالعه حاضر، از میان روش‌های متعدد که برای تجویز داروی هپارین به عنوان پیش‌گیری و یا درمان بیماری‌های مختلف وجود دارند، 2 روش انفوزیون مداوم و تجویز منقطع از نظر تاثیر بر روی APTT در زمان‌های مختلف با هم مقایسه شده‌اند تا مزایا و معایب هر یک روشن‌تر شود. مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی(تجربی مداخله‌گر) بر روی 423 بیمار انتخاب شده به صورت احتمالی ساده و با سنجش APTT با یک کیت مشخص و استاندارد در ساعت‌های تعیین شده، انجام شده است. در روش تزریق منقطع 5000 واحد هپارین، سطح نزدیک به مطلوب درمانی در فاصله 1 تا 5/1 ساعت بعد از تزریق حاصل گردید. در مدت زمان قبل از ساعت فوق سطح APTT بسیار بالاتر و در ساعات بعد از آن پایین‌تر از حدود معیار درمانی و سطح مطلوب قرار داشت. در حالی که سطح APTT در روش انفوزیون مداوم تقریباً ثابت بود. از آن‌جائی که سطح APTT در گروه با انفوزیون مداوم نسبت به گروه تزریق منقطع ثابت‌تر و محدوده درمانی لازم، پایدارتر بوده است و بدیهی است این حالت از نظر فارماکودینامیک مدنظر درمان می‌باشد، لذا روش اول برای پیش‌گیری از وقوع مجدد ترمبوز و نیز عوارضی چون خون‌ریزی و هم‌چنین کاهش موارد نیاز به سنجش مکرر APTT ارجح می‌باشد.