مجله علوم پزشکی رازی

   ممانعت از افزایش فشار داخل چشم و کاهش هر چه بیشتر آن طی عمل جراحی چشم، تأثیر چشمگیری در موفقیت عمل جراحی دارد. بعضی از مراحل القاء بیهوشی مانند لارنگوسکوپی و لوله‌گذاری داخل نای باعث افزایش فشار داخل چشمی می‌شود که پیامدهای آن در آسیب‌های نافذ کره چشم خطرناک است. هدف این پژوهش، مقایسه تغییرات فشار داخل چشمی طی القاء بیهوشی در شرایط کاملاً یکسان با استفاده از دو داروی تیوپنتال و پروپوفول، نیز بررسی دقیق اثرات آنها بر روی فشار داخل چشمی است تا بتوان دارویی که بطور مؤثر فشار داخل چشمی را پایین آورده و مانع از افزایش آن به دنبال لارنگوسکوپی و لوله‌گذاری داخل نای می‌شود را انتخاب کرد. در این پژوهش 90 بیمار انتخاب شده و به‌صورت تصادفی به‌دو گروه تقسیم شدند. برای القاء بیهوشی در یک گروه (گروه اول) تیوپنتال mg/Kg4 و در گروه دوم پروپوفول mg/Kg5/2 تجویز شد. در هر دو گروه قبل از القاء بیهوشی سوفنتانیل µg/Kg15/0 و بعد از القاء بیهوشی آتراکوریوم mg/Kg7/0 تجویز شد. فشار داخل چشمی در چهار مرحله قبل از القاء‌بیهوشی، پس از القاء بیهوشی، حین لارنگوسکوپی و پانزده ثانیه بعد از لوله‌گذاری موفق داخل تراشه اندازه‌‌گیری شد. هر دو گروه بعد از القاء بیهوشی، کاهش‌ معنی‌داری در فشار داخل چشمی داشتند(01/0P<). کاهش فشار داخل چشمی در گروه 2 به صورت معنی‌داری بیشتر از گروه 1 بود(01/0P<). لارنگوسکوپی و لوله‌گذاری داخل نای باعث افزایش معنی‌داری در فشار داخل چشمی در گروه اول شد، لیکن در گروه دوم خیر(01/0P<). فشار داخل چشمی گروه اول، 15 ثانیه بعد از لوله‌گذاری داخل تراشه شروع به کاهش نمود. هیچ یک از بیماران دو گروه طی مدت مطالعه فشار داخل چشمی بالاتر از پایه نداشتند. نتیجه آن که پروپوفول باعث کاهش بیشتر فشار داخل چشمی نسبت به تیوپنتال می‌شود و به صورت مؤثرتری مانع از افزایش فشار داخل چشمی بدنبال لارنگوسکوپی و لوله‌گذاری داخل نای می‌شود.