مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه توانایی حل مساله اجتماعی و میزان خطرپذیری در بیماران مبتلا به ایدز وافراد عادی انجام شده است.
روش کار: در این پژوهش تحقیقاتی، 50 بیمار مبتلا به ایدز در محدوده سنی 20 تا 45 سال مراجعه کننده به مرکز بهداشت والفجر در تهران در سال 1392 و همچنین، 50 نفر از افراد سالم به عنوان شاهد وارد مطالعه شدند. با هدف ارزیابی توانایی حل مساله اجتماعی، پرسش نامه تعیین توانایی حل مساله اجتماعی و برای ارزیابی قدرت خطر پذیری نیز از پرسش نامه قدرت ریسک استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‏ها در بخش توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش استنباطی از آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه و تی مقایسه میانگین های دو گروه مستقل و کای دو استفاده شده است. سطح معنی داری آزمون های به کارگرفته شده کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از نرم افزار SPSS ویرایش 13 و SAS ویرایش 1/9 استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین دو گروه افراد مبتلا به ایدز و افراد سالم از لحاظ متغیرهای وابسته ترکیب شده (توانایی حل مساله اجتماعی، میزان خطر پذیری) وجود داشت. تفاوت معنی داری در تمامی خرده مقیاس های توانایی حل مساله اجتماعی (سبک جهت گیری مثبت مساله (001/0>p و 84/4t=)، جهت گیری منفی مساله (001/0>p و 16/6t=)، حل منطقی مساله (001/0>p و 20/6t=)، سبک اجتنابی (001/0>p و 7/10t=)، بک تکانشی و بی دقتی (001/0>p و 8t=)، وجود داشت. تفاوت معنی داری در میزان خطرپذیری این دو گروه وجود داشت.
نتیجه‌گیری: بیماران مبتلا به ایدز در حل مسائل اجتماعی در مقایسه با افراد عادی بیشتر از سبک جهت گیری منفی، سبک تکانشی و بی دقتی و همچنین سبک اجتنابی بهره می برند. همچنین، میزان خطر پذیری در این بیماران به مراتب بیشتر از افراد عادی است. از سوی دیگر، میزان خطر پذیری در سبکهای گوناگون حل مسائل اجتماعی نیز در این بیماران متفاوت از افراد عادی جامعه است.