مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: افتادن نتیجه عدم بازیابی تعادل در افراد است. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر خستگی عضلات بازکننده تنه بر کنترل تعادلی ایستا در دو گروه سنی جوان و میانسال در افراد سالم است.

روش کار: 10 زن جوان (6/1± 23 سال) و 6 زن میانسال (4/5 ± 51 سال) در آزمون بی‌حرکت ایستادن روی دو پا بر روی یک صفحه نیرو پیش و پس از خستگی با چشمان بسته شرکت کردند. خستگی؛ با تکرار حرکت بازکردن تنه تا رسیدن به سطح خستگی در افراد حاصل شد. برای ارزیابی تعادل ایستا جابهجایی مرکز فشار فرد در دو جهت A/P و M/L روی صفحه نیرو اندازه گرفته‌شد.

یافته ها: اختلاف معنی‌داری بین عامل سن و خستگی مشاهده نشد. تغییرپذیری (COP (center of pressure) در گروه میانسال در مقایسه با افراد جوان در دو حالت پیش و پس از خستگی بیشتر بود.

نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که خستگی عضلات اکستنسور تنه بر تعادل ایستا تأثیر نمی‌گذارد و بین دو گروه تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. کنترل پاسچری با افزایش سن افزایش می‌یابد. اثر خستگی عضلات تنه بر کنترل تعادل ایستا معنی‌دار نبود.