مجله علوم پزشکی رازی

    هدف از این مطالعه بررسی اثرات سقط خودبه‌خودی روی نتایج و سرانجام حاملگی بعدی بوده است. در این پژوهش آینده‌نگر که به صورت Historical Cohort و تصادفی انجام شد، 300 بیمار وارد مطالعه شدند. از این تعداد 200 مورد حاملگی دوم خود را می‌گذراندند و حاملگی قبلی آن‌ها با سقط خودبه‌خود پایان یافته بود و 100 مورد(گروه شاهد) افرادی با مشخصات مشابه با گروه اول بودند که حاملگی دوم خود را می‌گذراندند اما حاصل حاملگی اول آن‌ها تولد یک نوزاد ترم و زنده بود. نتایج حاملگی فعلی در 2 گروه از نظر عوارض مادری که شامل جفت سرراهی، دکولمان، پارگی زودرس کیسه آب، پره اکلامپسی و اکلامپسی، سقط، زایمان بریچ، زایمان زودرس، مرگ جنین داخل رحم بود و عوارض نوزادی مانند کم بودن وزن زمان تولد، وجود ناهنجاری‌های ظاهری مادرزادی، کم بودن نمره آپگار دقیقه اول و نیز نوع زایمان(سزارین یا زایمان با واکیوم یا فورسپس) بررسی شد. براساس نتایج به دست آمده بروز عوارض در حاملگی بعدی بجز از نظر سقط مجدد و مرگ جنین در داخل رحم، تفاوت دیگری با گروه شاهد نداشت. میزان سزارین و کورتاژ نیز در این گروه بیش از گروه شاهد بوده است اما عوارض نوزادی در 2 گروه تفاوت معنی‌داری نداشت. به عنوان نتیجه‌گیری کلی می‌توان گفت که سابقه 1 نوبت سقط خودبه‌خودی خطر قابل توجهی را برای حاملگی بعدی ایجاد نمی‌کند و نیازمند ارزیابی و پی‌گیری خاصی نیست اما احتمال سقط و مرگ جنین کمی افزایش می‌یابد که ضرورت مراقبت دقیق دوران حاملگی را نشان می‌دهد.