مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: با توجه به شیوع اختلال خواب در بیماران قلبی و اهمیت شناخت عوامل موثر بر آن، هدف مطالعه حاضر، تعیین وضعیت خودکارآمدی خواب و حمایت اجتماعی درک شده در بیماران دارای کیفیت خواب ضعیف پس از جراحی بای پاس عروق کرونر در سال 1392 می باشد.

روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی – تحلیلی بود. ابتدا 100 بیمار دارای اختلال خواب مراجعه کننده به کلینیک بازتوانی مرکز قلب تهران با روش نمونه گیری آسان انتخاب و پرسشنامه های حمایت اجتماعی و خودکارآمدی خواب را تکمیل کردند. داده های جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS و آزمون‌های One way-ANOVA ،  Independent samples t testو Pearson correlation تحلیل شدند.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که خودکارآمدی خواب بیماران برای انجام انواع رفتارهای افزایش دهنده کیفیت خواب پایین بود. مثلا تنها 37 درصد بیماران مطمئن بودند که می توانند افکار منفی خود را پس از دراز کشیدن در رختخواب متوقف کنند. 34 درصد به خود اطمینان داشتند که با وجود نداشتن یک خواب با کیفیت شبانه، نمی گذارند فعالیت های روزانه شان مختل شود. 27 درصد بیان کردند که می توانند پس از یک خواب نامطلوب شبانه، احساس ناراحتی نکنند. در زمینه حمایت اجتماعی نیز نتایج بیانگر کم بودن بعد حمایت مالی ملموس بود. سایر ابعاد حمایت اجتماعی در سطح خوبی قرار داشت. بین خودکارآمدی خواب و حمایت اجتماعی درک شده همبستگی معنی دار وجود داشت (28/0=  r 004/0p = ).

نتیجه گیری: در طراحی مداخلات برای افزایش کیفیت خواب بیماران، باید خودکارآمدی آنان جهت انجام رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت خواب را افزایش داد.