مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: آشکارسازی خطاها به عنوان اساس حفظ و ارتقای ایمنی بیمار شناخته شده است. با وجود تعهد اخلاقی و حرفه ای ارائه دهندگان خدمات به افشای موارد خطا، گزارش خطاها در بین پرستاران بسیار کمتر از میزان واقعی آن است. هدف از این مطالعه بررسی علل عدم گزارش خطاهای پزشکی از دیدگاه مدیران پرستاری در بیمارستان فیروزگر بود.

روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی، در سال 1391 در بین کلیه سوپروایزران و سرپرستاران بخش های درمانی بیمارستان فیروزگر انجام گرفت. ابزار گرد آوری داده ها پرسشنامه ای دو قسمتی بود. قسمت اول پرسشنامه شامل اطلاعات دموگرافیک و قسمت دوم پرسشنامه در رابطه با عوامل موثر در عدم گزارش خطا بود. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS  مورد تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: در پژوهش حاضر علل عدم گزارش خطا در چهار دسته طبقه بندی شده است. طبق نتایج، ترس از مواخذه سرپرست مستقیم، حجم کار بالا، در معرض اتهام بودن فرد و بی فایده دانستن گزارش خطا از اهمیت بالایی برخوردار بودند. همچنین ایجاد کار اضافی برای فرد (برای گزارش دادن) و از دست دادن شهرت و یا شغل از دیدگاه هر دو گروه دارای بیشترین اهمیت بودند. هزینه اثربخش نبودن گزارش دهی از دیدگاه سوپروایزران دارای کمترین اهمیت، اما از نظر سرپرستاران دارای بیشترین اهمیت بود و همچنین امکان لغو قرارداد از دیدگاه سوپروایزران بیشترین اهمیت و از نظر سرپرستاران کمترین اهمیت را داشت.

نتیجه گیری: بر اساس مطالعه حاضر ترس از پیامدهای گزارش دهی یکی از علل مهم گزارش نکردن اشتباهات بود. در نتیجه، لزوم ایجاد سیستم کارآمد گزارش دهی و ثبت خطا با به حداقل رساندن موانع گزارش دهی ضروری به نظر می رسد. بنابراین مدیران باید واکنش مثبت در قبال گزارش دهی خطاها در پرستاران داشته باشند.