مجله علوم پزشکی رازی

    جوش‌نخوردن شکستگی تیبیا یکی از عوارض مهم ارتوپدی است. در این تحقیق 20 بیمار که با استفاده از متد کونچــر و ریم تحـــت درمان جوش‌نخوردگـــی استخوان تیبیا قرار گرفته بودند، بررسی گردیدنــد. این شکستگیها بطور اولیه، با روشهای بسته (گچ‌گیری، گچ‌گیری و میــخ) و جراحـی (گذاشتن پیچ و پلاک، “ DCP ” Dynamic Compression Plate ، کونچر و فیکساتور خارجی) تحت درمان قرار گرفته بودند که بعد از درمان اولیه هیچ‌گونه علایمی از جوش نخوردن مشاهده نشد. نهایتاً بیماران تحت جراحی کونچرگذاری و ریم‌کردن قرار گرفتنـــد. عمل جراحـــی در تمام موارد برروی تخــت شکستگی انجام شد. زانو در وضعیت 100-90 درجه قرار گرفت و برشی طولی ازقطب تحتانی استخوان کشکک (پاتلا) بطرف توبرکول تیبیا ـ درست از وسط لیگامان پاتلا ـ ‌ایجاد گردید. لیگامان فوق بطرف داخل ( Medial ) و خارج ( Lateral ) کشیده شد و بدینوسیله مدخل میله‌گذاری مشخص گردید.

در تمامی موارد جهت بیماران استئوتومی و یا رزکسیون فبیولا (حداقل بطول 2 سانتی‌متر) انجام گرفت. همچنین تمامی بیماران با استفاده از ستیغ ایلیاک ( iliac crest ) یا انتهای پروگزیمال تیبیا تحت پیوند ( graft ) استخوانی قرار گرفتند. کونچر مورد استفاده در تمامی بیماران کونچر استاندارد تیبیا بود. میانگین زمان مراجعه از ترومای اولیه تا جراحی جهت کونچر 1/10 ماه بود. مدت زمان لازم برای جوش‌خوردن (متوسط زمان بهبودی) 9/7 ماه بود. عوارض بعد از عمل فقط شامل 1 مورد (5%) شکستگی کونچر بود که بدون تعویض کونچر، گچ‌گیری انجام شد و در نهایت استخوان جوش خورد. عمل کونچرگذاری در این مطالعه موفقیتی در حدود 95% داشت و این رقم با میزان 96% در مطالعات آمریکا قابل مقایسه است. با توجه به این مطلب که مورد عارضه‌دار نیز در نهایت با موفقیت درمان شد و جوش‌خوردگی لازم حاصل گردید، می‌توان میزان موفقیت را حتی از این رقم نیز بالاتر قلمداد نمود.