مجله علوم پزشکی رازی

    آبسه ریه عفونت چرکی پارانشیم ریه است که با تخریب پارانشیم ریوی و تشکیل یک یا چند حفره بزرگ در ریه مشخص می‌گردد. میزان مرگ و میر ناشی از آبسه ریه با وجود درمان حدود 20% گزارش گردیده است. عوامل متفاوتی همچون کاهش سطح هوشیاری، بیماریهای دهان و دندان، حوادث عروقی مغز و دیابت در ایجاد این بیماری و همچنین میزان پاسخ به درمان دارویی موثر می‌باشد. هدف این پژوهش آن بود تا ضمن تعیین عوامل موثر بر درمان دارویی، مدل رگرسیونی جهت پیش‌بینی پاسخ به درمان دارویی طراحی شود. این پژوهش با استفاده از پرونده بیماران مبتلا به آبسه ریه که در فاصله سالهای 1379-1370 در بیمارستانهای تابعه دانشگاه علوم پزشکی ایران بستری بودند انجام شد و طی آن 31 بیمار مبتلا به آبسه ریه که به درمان دارویی پاسخ ندادند از لحاظ عوامل مستعد کننده مقایسه گردیدند.

نسبت مرد به زن در این پژوهش 7/2 به 1 و میانگین سنی 9/47 سال بود. بین عدم پاسخ به درمان بیماران متلا به آبسه ریه و تعدادی از عوامل ارتباط معنی‌داری وجود داشت. از جمله این عوامل می‌توان به دیابت شیرین (04/0= P ، 27/0= OR )، آمپیم (0001/0= P ، 25/7= OR )، افیوژن پلور (002/0= P ، 25/4= OR )، تب (05/0= P ، 43/0= OR ) و تعویض آنتی‌بیوتیک (0001/0= P ، 96/5= OR )، اشاره نمود. همچنین بهترین رژیمهای درمانی شامل پنی‌سیلین با 100% پاسخدهی و یا پنی‌سیلین G بهمراه مترونیدازول و کلیندامایسین با 79% پاسخدهی بودند.

میزان بالای مرگ و میر عوارض ناشی از آبسه ریه با نوع آنتی‌بیوتیکهای مصرفی و میزان مراقبتهای بیمارستانی ارتباط دارد. در بیماران واجد عوامل مستعد کننده همچون آمپیم، افیوژن پلور و نیز تعویض آنتی‌بیوتیک پیش‌آگهی ضعیفتر می‌باشد. وجود عواملی همچون تب در بدو ورود به بیمارستان و نیز دیابت دلالت بر پیش‌آگهی بهتر پاسخ به درمان (نسبت به سایر عوامل ذکر شده) دارند. با توجه به دخالت باکتریهای گرم منفی در ایجاد آبسه ریوی، جهت درمان رژیم پنی‌سیلین G بهمراه مترونیدازول و کلیندامایسین توصیه می‌گردد.