مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: کهیر از بیماری‌های شایع پوستی با شیوع 0.3 تا 11.3 درصد است. 20 درصد از مردم در طول زندگی به آن مبتلا می‌گردند. کهیر در غالب موارد علت شناخته شده ای ندارد. هدف از این مطالعه توصیف علائم بالینی، تست‌های آزمایشگاهی و مشخصات فردی تعداد 274 بیمار دارای کهیر مزمن از سال 1385 تا 1390 می‌باشد.

روش کار: این تحقیق یک مطالعه توصیفی - تحلیلی آینده نگر می باشد که در مدت 4سال و نیم (مهر 86 تا اسفند 90) در کلینیک‌های آلرژی بیمارستان بوعلی سینا و کلینیک طوبی در ساری بر روی 274 بیمار (195 مونث و 79مذکر) دارای کهیر مزمن با سن بین 2 تا 75 سال داشته اند، انجام شده است. کلیه بیماران مورد بررسی آزمایشات مختلف خون شامل CBC, diff, ESR, T4, TSH, TPO, TGA, IgE, AST, ALT, BUN, Cr, ANA, CH50, C3, C4, S/E, U/A به همراه آنتی بادی‌های میکروب هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) قرار گرفتند.

یافته ها: در این مطالعه کهیر مزمن در سن‌های بین 20 تا 40 سال شایع‌تر بوده است (55%). 45 نفر کهیر فیزیکی داشته‌اند (42/16درصد) که 21مورد با درموگرافیسم یا نوشتن روی پوست (Dermographism) شایع تر از بقیه بوده است. آنژیو ادم (Angioedema) در 144 مورد از بیماران دیده شده است (5/52درصد). سطح IgE توتال سرم در 46 درصد از بیماران افزایش داشته است (128 نفر). سابقه بیماری های آلرژیک دیگر در 128 نفر (46%) مثبت می‌باشد. عمکرد تیروئید در 4 مورد غیر عادی بوده است و آنتی بادی‌های ضد تیروئید در 50 مورد (24/18 درصد) افزایش داشته است. افزایش آنتی‌بادی‌‌های ضد هلیکوباکتر پیلوری در 23/69 درصد وجود داشته که 90 درصد آنها بالای 18 سال داشته‌اند.تست‌های ANA, CH50, C3, C4 و آزمایش مدفوع در تمام بیماران ما نرمال بوده است.

نتیجه‌گیری: در کهیر مزمن اغلب آزمایشات معمول شامل CBC، عملکرد کلیه و کبد نرمال هستند و انجام آنها توصیه نمی‌شوند.