مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : اختلالات اسکلتی عضلانی شایع‌ترین عامل غیبت از کار و اختلال عملکرد کارکنان در محیط‌های شغلی به حساب می‌آید. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط نوع شغل و بخش محل خدمت با میزان فراوانی اختلالات اسکلتی عضلانی در پرسنل پرستاری انجام شد.

  روش کار : در یک مطالعه مقطعی در دو بیمارستان در تهران، 477 نفر از پرسنل پرستاری شامل پرستاران، بهیاران و تکنسین‌ها وارد مطالعه شدند. بخش‌های بیمارستانی در پنج گروه شامل بخش‌های داخلی، جراحی، اطفال، اتاق عمل و " اورژانس و "ICU دسته بندی شدند. فراوانی اختلالات اسکلتی عضلانی در طی یک سال گذشته با پرسشنامه نوردیک ( The Nordic Musculoskeletal Questionnaire ) بررسی شد. فراوانی اختلالات اسکلتی عضلانی در بین رده‌های شغلی و بخش‌های بیمارستانی با هم مقایسه گردید و برای بررسی بیشتر از آنالیز رگرسیون همراه با تعدیل عوامل مخدوش‌گر استفاده شد. شغل پرستاری و بخش جراحی به عنوان گروه مرجع برای آنالیز در نظر گرفته شدند.

  یافته‌ها: اختلالات کمر با شیوع 8/56 درصد شایع‌ترین اختلال بود. کار در بخش اطفال با افزایش معناداری در میزان اختلالات کمر (014/0 = p ) و زانو نسبت به گروه مرجع با Odds Ratio (OR) به ترتیب 43/3 و 94/2 همراه بود. کار در بخش اورژانس و ICU نیز با OR 05/2 با اختلالات پشت ارتباط داشت (021/0 = p ). از نظر نوع شغل اختلالات زانو در بهیاران کمتر از پرستاران بود (039/0 = p ) و در بقیه موارد ارتباط معناداری یافت نشد. سابقه کاری بیشتر از هفت سال و همچنین شیفت کاری و جنس زن با اختلالات کمر، پشت و زانو ارتباط داشتند.

  نتیجه ‌ گیری : نتایج این مطالعه نشان می‌دهد کار در بخش اطفال و"اورژانس و ICU " ممکن است با افزایش فراوانی اختلالات اسکلتی عضلانی مرتبط باشند. توجه به گروه‌های خطر و برنامه ریزی متناسب با بخش‌های مختلف جهت کاهش این اختلالات توصیه می‌گردد.