مجله علوم پزشکی رازی

استئوسارکوما شایع‌ترین سرطان استخوان است که اغلب افراد جوان را گرفتار می‌کند و معمولاً بعد از تشخیص، جراح قطع اندام را به بیمار پیشنهاد می‌کند که برای وی قابل قبول نیست. هدف از این مطالعه بررسی شانس زنده ماندن( Survival )، کارآیی عضو حفظ شده و عوارض عمل جراحی در بیماران مبتلا به استئوسارکوم اندام با درجه بدخیمی بالا که برای آن‌ها عمل جراحی حفظ اندام صورت می‌گیرد بوده است. در این مطالعه 107 بیمار مبتلا به استئوسارکوم اندام بجز لگن که از مهر ماه سال 1374 تا مهر ماه 1379 تحت عمل جراحی حفظ اندام قرار گرفته بودند بررسی شدند. برای بازسازی اندام بعد از برداشتن تومور، از آلوگرافت استخوان مفصلی، آلوگرافت استخوانی( Intercalary )، آلوگرافت همراه با مفصل مصنوعی یا فقط پروتز استفاده شد. این بیماران از نظر شانس زنده‌ماندن، کارایی عضو حفظ شده و عوارض عمل جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند. مدت پی‌گیری بین 2 تا 5 سال(متوسط 37 ماه) بوده است. از این تعداد 75 نفر(70%) زنده بوده و متاستاز قابل تشخیص نداشتند. کارآیی عضو حفظ شده در بیمارانی که برای بازسازی اندام در آن‌ها از آلوگرافت استخوانی استفاده شده بود در 80% موارد با نتیجه عالی همراه بوده است، در حالی که در موارد آلوگرافت استخوانی مفصلی و پروتزها به ترتیب در 5/81% و 75% موارد نتیجه خوب مشاهده گردید. به طور کلی عوارض بعد از عمل جراحی مانند شکستگی پیچ و پلاک، شکستگی آلوگرافت و عفونت در آلوگرافت استخوانی در 48% موارد، در آلوگرافت استخوانی مفصلی در 7/44% موارد و در پروتز تنها در 5/12% موارد رخ داده بود.