مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف: سکونت در مناطق آلوده می­تواند به عنوان یک عامل خطر برای زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد باشد. مطالعات معدودی در مورد ارتباط بین استنشاق هوای آلوده و سقط جنین وجود دارد. هدف از پژوهش حاضر تعیین ارتباط میان استنشاق آلاینده­های محیطی در دوران بارداری و بروز سقط جنین می­باشد.

  روش کار: پژوهش حاضر مطالعه­ای مورد-شاهدی است که بر روی 148 سقط خودبه خودی (گروه مورد) و 148 خانم باردار (گروه شاهد) انجام شد. نمونه‌ها به صورت تصادفی از 10 بیمارستان در سطح شهر تهران در سال 1389 جمع­آوری شدند. ارتباط سقط جنین و آلودگی هوا با استفاده از آزمون­های آماری تی و رگرسیون لجستیک در نرم افزار SPSS و همچنین تحلیل­های مکانی در نرم افزار Arc GIS مورد بررسی قرار گرفت.

  یافته‌ها: میانگین غلظت دی­اکسیدنیتروژن و دی­اکسیدگوگرد در گروه مورد (46/20±91/35 و 87/19±62/49) بیشتر از گروه شاهد (11/11±1/29 و 2/13±67/45) بود (000/0= p و 045/0= p ). همچنین مشخص شد سقط جنین در افرادی که در فاصله کمتر از 100 متر از بزرگراه­ها زندگی می­کنند، بیشتر بود.

  نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این پژوهش به نظر می­رسد آلودگی هوا و سکونت در نزدیکی مناطق پرتردد تهدید کننده سلامت مادر باردار و جنین می­باشد. لذا، ارائه آموزش­های لازم در زمینه آثار سوء آلودگی هوا بر بارداری به زنان ساکن در مناطق پرتردد شهر و همچنین اتخاذ راهکارهایی جهت کاهش این آلاینده­ها پیشنهاد می­گردد.