مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: استرس شغلی، یکی ازشایع‌ترین عوامل زیان آور در محیط‌های کاری محسوب می شود و دارای عوارض و پیامدهای مختلف جسمی روانی و رفتاری است. دستیاران تخصصی پزشکی  به جهت ماهیت و نوع کارشان در معرض عوامل تنش‌زای گوناگون قرار دارند. این مطالعه به هدف تعیین میزان استرس شغلی و عوامل موثر بر آن در دستیاران رشته های مختلف انجام شده است.

روش کار: این تحقیق به صورت مطالعه مقطعی بر روی305 نفر از دستیاران رشته های مختلف یکی از بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1389 انجام شده است. با استفاده از پرسشنامه استرس شغلی Osipow میزان تنش دستیاران ارزیابی شد. برای بررسی ارتباط متغیرها با میزان استرس از آزمون‌هایChi-Square ، T-test ،  ANOVA  و Logistic regression  استفاده شد.

یافته‌ها: میزان پاسخ دهی به پرسشنامه ها87% بود . میزان استرس در اکثر دستیاران  در حد  متوسط بود .میانگین نمره استرس کلیه دستیاران 06/147 از 250 نمره بود. بیشترین میانگین نمره  عامل تنش زا مربوط به بار کاری)05/31.از50) و مسئولیت پذیری(55/29 از50) بود. میزان استرس در دستیاران رشته های دارای کشیک  OR=4.591)  ، CI=1.31-16.13،(P=0.017 وجراحی( OR=3.769، CI=2.10-6.76 ، P=0.001)  ،همچنین دستیارانی که ساعات کاری بیشتری در هفته داشتند ( OR=1.242، CI=1.10-2.34،P=0.050) یا وقت استراحت کمتری در کشیک داشتند (OR=1.962،CI=1.12-4.08، (P=0.048  به طور معنی داری بیشتر بود.

 نتیجه گیری: با توجه به اینکه بیشترین عامل استرس زا مربوط به بار کاری و مسئولیت پذیری بوده است، لذا توصیه می شود که جهت کاهش استرس، ساعات کاری دستیاران کمتر شده و حمایت بیشتری از آنان انجام شود.به علاوه آموزش‌هاو مشاوره‌هایی جهت انتخاب رشته دستیاری، به پزشکان داده شود.