مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه و هدف : مطالعات ایمونولوژی و بیوشیمیایی، اختلال عملکرد قلبی و آسیب را همراه تغییر در نشانگرهای قلبی و پاسخ سایتوکاین‌های التهابی بعد از فعالیت‌های ورزشی استقامتی طولانی مدت در ورزشکاران نشان داده‌اند. بررسی ویژگی‌های فیزیولوژیکی و شناخت عوامل پاتولوژیکی قلبی هنگام فعالیت‌های ورزشی استقامتی می‌تواند زمینه مناسبی را در شناسایی ورزشکارانی که در معرض خطر هستند، فراهم کند. هدف این تحقیق، مطالعه تأثیر فعالیت ورزشی استقامتی بر نشانگر قلبی و پاسخ ایمنی ناشی از ورزش قایقرانان مرد نخبه بود.

  روش کار : قایقرانان مرد تیم ملی با میانگین سنی 24/3±5/22سال، وزن 18/7 ±7/78 کیلوگرم و قد 357/4±1/184 سانتی‌متر در این پژوهش نیمه تجربی شرکت کردند. آزمودنی‌ها مسافت 8000 متر را با شدت 80 - 75 درصد حداکثر ضربان قلب در 60 دقیقه پارو زدند. نمونه‌های خونی در سه مرحله قبل، بلافاصله و سه ساعت بعد از فعالیت برای سنجش میزان پلاسمایی NT-proBNP و IL-6 گرفته شد. برای تحلیل اطلاعات از روش آماری آنالیز واریانس با اندازه گیری‌های تکراری و آزمون( t-Test ) زوجی استفاده شد. کلیه محاسبات آماری با نرم افزار16 SPSS V. در محیط ویندوز xp انجام شد.

  یافته‌ها : آزمون‌ها افزایش معنی‌دار میزان پلاسمایی NT-proBNP (پیکوگرم بر میلی لیتر362/19به056/24) (001/0> p ) و کاهش غیر‌معنی‌دار میزان پلاسمایی IL-6 را بلافاصله بعد از فعالیت نشان دادند (75/0به74/0) (91/0= p ). ارتباطی بین میزان پلاسمایی NT-proBNP و IL-6 مشاهده نشد.

  نتیجه‌گیری : افزایش نسبتا متوسط میزان پلاسمایی NT-proBNP و محدوده طبیعی آن در این پروتکل تمرینی می‌تواند پاسخ تنظیمی به فشار همودینامیکی قلب ورزشکاران تحت شرایط ویژه تمرینی و بدون اهمیت پاتولوژیکی و تنها مربوط به فعالیت بدنی در آنها باشد. کاهش غیرمعنی‌دار میزان پلاسمایی IL-6 ، آسیب عضله را نشان نداد. با توجه به نتایج تحقیق می‌توان گفت اجرای این نوع فعالیت ورزشی استقامتی نمی تواند در وزرشکاران موجب اختلال عملکرد یا آسیب قلبی شود.