مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه هدف: محیط پر تنش بخش اورژانس کارکنان این بخش را در معرض خطرات ناشی از تهاجمات و تعارضات فیزیکی و کلامی قرار می‌دهد که می‌تواند علاوه بر امنیت و رضایت شغلی کارکنان بر روند و کیفیت ارائه خدمات و مراقبت‌ها به بیماران نیز موثر باشد. این مطالعه سعی دارد میزان بروز خشونت کلامی و فیزیکی از جانب بیماران و همراهان آنها نسبت به پرسنل بخش اورژانس بیمارستان رسول اکرم(ص) در مدت سه ماهه چهارم سال 1385 را تعیین کند.

روش بررسی: در این مطالعه مقطعی توصیفی از طریق پرسشنامه کلیه پرسنل شاغل در بخش اورژانس بیمارستان رسول اکرم(ص) نسبت به خشونتهای کلامی و فیزیکی در سه ماهه چهارم سال 1385 مورد پرسش قرار گرفتند. پاسخگویان 166نفر شامل 17نفر اتندینگ، 33نفر رزیدنت، 15نفر اینترن، 32نفر پرستار، 15نفر کمک بهیار، 20نفر پرسنل آزمایشگاه، 10نفر پرسنل رادیولوژی، 18 نفر پرسنل نگهبانی و 6 نفر پرسنل خدمات بودند.  سپس داده‌ها جمع آوری و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 15 و تست های آماری t-test  و کای-دو  آنالیز گردید.

یافته ها: سن افراد مورد مطالعه 67/7±20/32سال بود. 39% پاسخ دهندگان زن و 61%  مرد بودند. 5/77% افراد مورد مطالعه حداقل یک بار مورد خشونت کلامی قرار گرفته بودند که میانگین تعداد خشونت کلامی در 3 ماهه چهارم 1385،  1/31بار بود. 74% خشونت کلامی از طرف مردان و 26% از طرف زنان بوده است. 93/15% پرسنل اورژانس با میانگین 44/6% بار در طی 3ماه مورد خشونت فیزیکی قرار گرفته اند که عامل 78% خشونتها مردان و 22% نیز زنان بوده اند. 13% پرسنل اورژانس حین فعالیت در اورژانس احساس امنیت بالا، 52% احساس امنیت متوسط و 27% احساس امنیت پایینی دارند و 8% هم اصلا احساس امنیت نمی کنند. 15/96% پرسنل اورژانس اعلام کردند که در ارتباط با شناخت و مدیریت بیماران خشن آموزش رسمی ندیده اند. 4/87% پرسنل اورژانس اقدامات و تمهیدات امنیتی اورژانس بیمارستان  را برای تامین امنیت جانی آنها ناکافی دانسته بودند.

نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه میزان بروز خشونت در بخش اورژانس بیمارستان رسول اکرم(ص) بالاست و این امر موجب نگرانی و دغدغه پرسنل اورژانس شده است. همچنین در این مطالعه خشونت بیشتر از طرف همراهان بوده است که می‌توان با ایجاد اتاق انتظار با ظرفیت مناسب، از حضور بی مورد همراهان در محوطه بخش جلوگیری نمود.