مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: لوسمی میلوئیدی حاد، 15% لوسمی دوران کودکی را شامل می‌شود. بررسی سالهای گذشته نشان دهنده بهترشدن بقا این بیماران می‌باشد. میزان مرگ‌ومیر، کاهش یافته و بقای طولانی، افزایش یافته است. پروتکل درمانی مورد استفاده، BFM می‌باشد. در این مطالعه سعی شد تا بقا طولانی در بیماران مراجعه‌کننده به بیمارستان حضرت علی اصغر (ع) بررسی شود.

روش بررسی: تمام بیماران مبتلا به AML nonAPL درمان شده با پروتکل BFM که طی سال‌های1366-1381به بیمارستان مراجعه کرده بودند، وارد مطالعه شدند. پیگیری تا پایان 1384 ادامه داشت. طی این مدت 83 نفر تحت درمان با این رژیم دارویی قرارگرفته‌اند. نوع مطالعه هم گروهی(Cohort) است. با استفاده از پرونده‌های بیماران وتماس تلفنی، این بررسی انجام شده است. کلیه اطلاعات بدست آمده توسط تست‌های کاپلان مایر Cox regression، Long rock test آنالیز شدند.

یافته‌ها: از 83 نفر بیمار مورد مطالعه، 55 نفر مذکر و28 نفر مؤنث بودند. میانگین سنی آن‌ها 3/7 سال (6 ماه-13 سال)بود. حدود 4% مرگ زودرس داشتند، هیچکدام پیوند نشدند، 10 نفر (12%) عدم جواب به درمان داشتند. 69 مورد (1/83%) به remission رفته‌اند و 30 نفر (1/36%) عود داشتند. بقا 5 ساله، 46/5±58 /44%، میانگین پیگیری 5/5 و سال میزان EFS، 6±62/53% بوده است.

نتیجه‌گیری: شیمی‌درمانی مداوم سبب بقا طولانی مدت در 50-30% بیماران شده است ولی استفاده از پیوند مغز استخوان و سلول بنیادی، بقا طولانی مدت را به 70-60% رسانده است.