مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: زگیل‌ها، تومور‌های خوش‌خیم پوست و مخاط هستند که توسط ویروس پاپیلومای انسانی بوجود آمده و جزو بیماری‌های پوستی بسیار شایعی می‌باشند که به خصوص در کودکان و نوجوانان به وفور یافت می‌شوند.

هر چند که بسیاری از زگیل‌ها خود به خود یا با درمان‌های معمول بهبود می‌یابند، ولی موارد مقاوم، پایدار و صعب العلاج از معضلات شایع رشته در ماتولوژی می‌باشند. استفاده از داروی بلئومایسین به صورت تزریق داخل ضایعه‌ای، برای درمان زگیل‌های مقاوم به کار برده می‌شود که نتایج متغییری را در بررسی‌های انجام شده، داشته است. هدف از این پژوهش، بررسی میزان تأثیر این دارو بر زگیل‌های مقاوم در بیماران مورد مطالعه و مقایسه آن با مطالعات مشابه دیگر می‌باشد.

روش بررسی: این مطالعه، به صورت مقطعی- تحلیلی انجام گرفته است.مجموعاً 130 زگیل در 30 بیمار تحت درمان با بلئومایسین به روش تزریق داخل ضایعه با غلظت حدود 1 میلی‌گرم به ازای هر میلی‌لیتر (mg/ml) قرار گرفته و در صورت لزوم تا سه دوره هر کدام به فاصله 4 هفته تکرار شده، و تا 6 ماه پس از آخرین تزریق تحت پیگیری قرار گرفتند. نتیجه درمان به‌صورت بهبودی کامل، نسبی و عدم پاسخ با توجه به محل و اندازه زگیل‌ها مورد آنالیزبا نرم‌افزار آماری SPSS V13 و تست‌های آماری t test و Anova test قرار گرفت.

یافته‌ها: از 130 زگیل مورد مطالعه، در 126 مورد (97%) پاسخ مشاهده شد به طوری که 95 مورد (73%) بهبودی کامل و 31 مورد (24%) بهبودی نسبی نشان دادند. میزان بهبودی کامل در زگیل‌های بالاتر از 20 میلی‌متر (mm) نسبت به انواع کوچکتر از mm‌20، 46% در مقابل 80% بود. 6 ماه پس از آخرین تزریق، از 30 بیمار تحت درمان 7 نفر دچار بروز زگیل در محل دیگر یا عود در محل بهبودی نسبی قبلی شدند. عود در آن‌هایی که تعداد زگیل بیشتری داشتند شایع‌تر بود.

نتیجه‌گیری: تزریق داخل ضایعه‌ای بلئومایسین، روش مؤثر در درمان زگیل‌های مقاوم و پایداری است که به درمان‌های معمولی پاسخ نداده‌اند، مشروط بر اینکه نکات اصولی رعایت و احتیاطات لازم به عمل آمده و با غلظت و دوز مناسب تزریق گردد.