مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: بی‌اختیاری استرسی ادرار (Stress Urinary Incontinence-SUI)، یکی از مشکلات بهداشتی مهم برای زنان می‌باشد که شناخت عوامل ایجادکننده آن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. هدف از این مقاله، تعیین رابطه بین روش زایمان و ابتلاء به بی‌اختیاری استرسی ادرار در زنان یک بار زایمان کرده، یک سال پس از زایمان است.

روش بررسی:�این مطالعه به صورت کوهورت تاریخی در بیمارستان شهید اکبرآبادی تهران در فاصله زمانی فروردین 1385 تا فروردین 1386 صورت گرفته است. 1400 بیمار که یک بار زایمان کرده و یک سال از زایمانشان گذشته بود، وارد مطالعه شدند و در سه گروه مورد مقایسه قرار گرفتند. تشخیصStress Urinary Incontinence (SUI) با پرسشنامه گذاشته شد. بیماران مبتلا به بیماری‌های داخلی یا افزایش فشار مزمن داخل شکمی و نیز بیماران با عفونت ادراری از مطالعه خارج شدند. نتایج حاصله توسط نرم‌افزار آماری SPSS و از طریق تست‌های Chi² و t Test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

یافته‌ها: بیماران مورد مطالعه در سه گروه مورد بررسی قرار گرفتند. گروه (1) یا گروه زایمان واژینال
(400 نفر)، گروه دوم یا گروه سزارین انتخابی (600 نفر) و گروه سوم گروه سزارین اورژانس (400 نفر) از نظر بی‌اختیاری استرسی ادرار مورد بررسی قرار گرفته، که جمعاً 25 (9/1%) مورد دارای SUI بودند. در این تعداد 12 نفر (3%) به صورت واژینال و 5 نفر (83/0%) به صورت سزارین انتخابی و 8 نفر (2%) به طریق اورژانسی سزارین شده بودند که از نظر آماری اختلاف معنی‌داری را نشان دادند (037/0=p).

از نظر سن، وزن کنونی، انجام یا عدم انجام ورزش، شغل، قومیت، وزن نوزاد، علت سزارین و طول مرحله دوم زایمان بین سه گروه اختلاف معنی‌داری وجود نداشت. رابطه معنی‌داری بین SUI و وزن نوزاد، نژاد و قومیت، و علت سزارین به دست نیامد. میانگین مدت مرحله دوم زایمان در افراد دارای SUI 1/8±34 دقیقه و در گروه بدون SUI 63/9±25 دقیقه بود که بین دو گروه اختلاف آماری معنی‌دار بود (000/0= p).

    نتیجه‌گیری:�زایمان واژینال در اولین حاملگی یک عامل خطر برای وقوع SUI یک سال پس از زایمان می باشد.