مجله علوم پزشکی رازی

    قدم اصلی در درمان دارویی بیماری‌های التهابی عضله کورتیکواسترویید و گاهی داروهای سرکوب‌گر ایمنی می‌باشد. از آن جا که در بعضی مواقع بیماران به این درمان‌ها مقاوم می‌شوند و از سوی دیگر این داروها عوارض زیادی در دراز مدت دارند، درمان‌های دیگری از جمله ایمنوگلبولین وریدی(IVIG) به کار گرفته شده‌اند. براساس این مطلب مطالعه حاضر جهت بررسی اثرات IVIG صورت گرفت. در این مطالعه 5 بیمار بزرگسال(4 زن و 1 مرد) با متوسط سنی 49 سال که مبتلا به میوپاتی التهابی(3 نفر پلی‌میوزیت و 2 نفر درماتومیوزیت) و مقاوم به درمان بودند، برای آن‌ها IVIG با دوز بالا تجویز شد. قبل از درمان ذکر شده، بیماران درمان‌های معمول مانند پردنیزولون(5 نفر)، متوترکسات(2 نفر)، آزاتیوپرین(3 نفر) و هیدروکسی کلروکین(1 نفر) دریافت کرده بودند. در این بیماران IVIG به میزان 2 گرم به ازای کیلوگرم در عرض 4 روز در هر ماه تجویز گردید و ارزیابی براساس قدرت عضلات پروگزیمال، میزان گرفتاری مری و آنزیم‌های عضله صورت گرفت. متوسط قدرت عضلانی قبل و بعد از پایان دوره IVIG به طور چشم‌گیری بهبود پیدا کرد و عارضه دارویی وجود نداشت. یک بیمار به علت سرطان کولون فوت کرد و 1 بیمار 2 سال بعد از پایان دوره IVIG دچار عود شد. این مطالعه موثر بودن IVIG در درمان پلی‌میوزیت و درماتومیوزیت مقاوم به درمان‌های معمول را تایید کرد بدین معنی که این درمان می‌تواند جای‌گزین سایر درمان‌ها شده یا در کاهش دوز استرویید و سایر داروهای سایتوتوکسیک مفید باشد.