مجله علوم پزشکی رازی

استئوسارکوپنی، {وجود استئوپنی/ استئوپروزیس و سارکوپنی} یک غول سالخوردگی نوظهور است که بار سلامتی جهانی و جدی دارد. آخرین مطالعات در زمینه شیوع، تشخیص و درمان استئوسارکوپنی بررسی شد.
شیوع استئوسارکوپنی در جامعه مسن­ ساکن در خانه بیشتر است. بیشترین میزان شیوع آن در افراد با سابقه ی شکستگی مشاهده شده است. فاکتورهای خطر مربوط به استئوسارکوپنی شامل سن بالاتر ، عدم فعالیت فیزیکی ، شاخص توده بدنی پایین ، و توده چربی بیشتر می باشد.این افراد وضعیت تغذیه ضعیف­تری درمقایسه با افراد مبتلا به استئوپروزیس یا سارکوپنی به تنهایی داشتند، همچنین مبتلایان در مقایسه با افراد غیرمبتلا ظرفیت عملکردی ضعیف تر و اختلال تعادل بیشتری داشتند. در مقایسه با افراد غیرمبتلا  احتمال افتادن و سقوط و شکستگی‌های بیشتر و مرگ زودهنگام‌تر بالاتر است.
انتظار می‌رود که این سندروم در شرایط مرتبط با افزایش سن و ابتلا به بیماری پیشرفت کند که احتمالاً ناشی از زوال سیستم ایمنی ناشی از افزایش سن همگام با افزایش بی‌تحرکی، چاقی و نفوذ چربی به استخوان و عضله است. شواهد نشان می‌دهد که پاتوفیزیولوژی استئوسارکوپنی شامل پلی مورفیسم‌های ژنتیکی، کاهش وزن گذاری مکانیکال و اختلال در عملکرد غدد درون‌ریز و همچنین تغییر در اثر متقابل بین ماهیچه، استخوان و سلول‌های چربی است. در غربالگری استئوسارکوپنی پزشکان باید روش‌های تصویربرداری، توان عملکردی فرد، سابقه پزشکی و فاکتورهای خطررا مدنظر قرار گیرند. درمان شامل داروهای استئوپروتیک در صورت وجود اندیکاسیون، و همچنین ورزش‌های مقاومتی پیش‌رونده و تعادلی  باشد. برای دستیابی به حداکثر سلامت اسکلتی-عضلانی، توصیه‌های نیز باید در نظر گرفته شود. تشخیص و درمان استئوسارکوپنی بخشی از مراقبت بهداشتی روتین در آینده خواهد بود. برای بهتر ساختن نتایج درمان، مطالعات بیشتری از نظر اتیولوژی و بیومارکرها و درمان‌های هدفمند لازم است.