مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: توکسوکاریازیس انسانی، یک عفونت قابل انتقال از حیوان به انسان است که ناشی از مهاجرت لارو گونه‌های توکسوکارا در بافت انسان می‌باشد. انسان بخصوص کودکان به وسیله بلع تخم‌های جنین‌دار شده از راه خاک، دستهای آلوده، سبزیجات خام و یا لارو موجود در گوشت نیم پخته میزبانان انتقالی مثل جوجه، گاو و گوسفند آلوده می‌شود. سه شکل بالینی توکسوکاریازیس بیان شده شامل سندرم لاروهای مهاجر احشایی، سندرم لاروهای مهاجر چشمی و توکسوکاریازیس مخفی است. شیوع در کشورهای در حال توسعه خصوصاً در مناطق روستایی بالا است. در این مطالعه به منظور تعیین شیوع سرمی توکسوکاریازیس در کودکان منطقه ماهیدشت کرمانشاه واقع در غرب ایران یک تست الیزا با استفاده از آنتی‌ژن سنتتیک توکسوکاراکانیس انجام شد. روش بررسی: 260 کودک 12-2 ساله از هر دو جنس آزمایش شدند. درصد ائوزینوفیل خون و همچنین میزان IgE توتال به وسیله تکنیک الیزا تعیین شد، آزمایش مدفوع در سه نوبت انجام گردید. اطلاعات اپیدمیولوژی نیز طی پرسشنامه‌ای از والدین کودکان بدست آمد. یافته‌ها: شیوع توتال، 46/8% بود. تفاوت معنی‌داری بین فراوانی عفونت و سن و جنس مشاهده نشد(05/0P>). 15/1% خاک خواری گزارش گردید که تست سرولوژی هیچ کدام برای توکسوکارا مثبت نشد. در این مطالعه تفاوت معنی‌داری بین داشتن سگ و عفونت توکسوکارا مشاهده نگردید(05/0P>). نتیجه‌گیری: این ارزیابی می‌تواند بر افزایش آگاهی جمعیت‌ها در رابطه با خطر بیماری‌های زئونوز و همچنین درمان ضد کرمی سگها توسط دامپزشکان و مهم‌تر از آن، کنترل سگهای ولگرد تأثیر بگذارد.