مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: پولیپ‌های کولورکتال از شایع‌ترین ضایعاتی است که آسیب‌شناسان با آن مواجه می‌شوند. در آمریکا، کولونوسکوپی و سیگموئیدوسکوپی برای همه بیماران بالای 40 سال پیشنهاد می‌شود. پیشرفت ضایعات آدنوماتوس به سرطان بدخیم معروف به توالی آدنوم ـ کارسینوم(Adenoma-Carcinoma Sequence) است. معمولاً همه بدخیمی‌های کولورکتال تغییرات ژنتیکی را از خود نشان می‌دهند. در بین این تغییرات ژنتیکی، موتاسیون ژن‌های سرکوب کننده تومور APC و P53 مهم‌ترین آن‌ها می باشند. هدف از این تحقیق بررسی مقایسه‌ای شیوع موتاسیون‌های جهش‌های ژنتیکی در ژن‌های APC و P53 در پولیپ‌های آدنومایی کولون از نوع دیسپلازی خفیف با نوع شدید بوده است. روش بررسی: مطالعه انجام شده از نوع مقطعی (cross sectional) بود. 60 مورد پولیپ‌های آدنوماتوس کولون که 30 مورد آن‌ها از نوع درجه پایین و 30 مورد دیگر از نوع درجه بالا بودند، در این تحقیق بررسی شدند. این مطالعه با مراجعه به فایل‌های آسیب‌شناسی موجود در بیمارستان‌های مهر، حضرت رسول و شهدای هفتم تیر و بررسی بلوک‌های پارافینه و بررسی از نظر بروز موتاسیون‌های APC و P53 بین آن‌ها با روش PCR انجام شد. سپس نتایج با آزمون‌های آماری کای دو(Chi-square) و T-test مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته‌ها: بروز موتاسیون APC در پولیپ‌های درجه پایین و درجه بالا به ترتیب در 7/36 و 63 درصد دیده شد(05/0p<). بروز موتاسیون در p53 در پولیپ‌های درجه پایین و بالا به ترتیب در 10 درصد. 43 درصد موارد دیده شد(05/0p<). در هر دو مورد، اختلاف معنی‌داری مشاهده شد. متوسط سنی 2/62 سال و متوسط اندازه پولیپ‌ها 6/15 میلی‌متر بود. رابطه‌ای مستقیم بین اندازه پولیپ‌ها و جهش‌های APC وجود داشت(05/0p<) ولی این رابطه با جهش‌های p53 دیده نشد. نتیجه‌گیری: تشخیص زود هنگام پولیپ‌های آدنوماتوس کولون و برداشتن به وسیله کولونوسکوپی، می‌تواند از ایجاد تومورهای بدخیم جلوگیری کند و سبب کاهش گرفتاری و مرگ و میر شود.