مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: استئوآرتریت (OA=Osteoarthritis) شایع­ترین بیماری مفاصل سینوویال می­باشد که در ورزشکاران حرفه­ای شیوع فراوانی دارد. تمرینات استقامتی باعث بروز OA در مفاصل به خصوص در مفصل زانوی آنان می­شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر دو نوع تمرین استقامتی با حجم و شدت متفاوت بر روی میزان بروز OA در مفصل زانوی رت­های نر سالم بود.

روش کار: در تحقیق تجربی حاضر 24 سر رت به طور تصادفی به سه گروه کنترل، استقامتی یک و استقامتی دو تقسیم شدند. تمرین شامل پنج روز و در مجموع به مدت هشت هفته بود که برای گروه استقامتی یک تمرین روزانه شامل یک ساعت دویدن با شدت 50 تا 55 درصد و برای گروه استقامتی دو، نیم ساعت دویدن با 70 تا 75 درصد اکسیژن مصرفی بود. برای بررسی استئوآرتریت، 24 ساعت پس از آخرین جلسه­ی تمرین، نمونه­های مفصلی استخراج شدند. میزان تخریب مفصلی با روش هیستوپاتولوژی سنجیده شد و داده­ها به روش تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه مورد مقایسه قرار گرفت.

یافته­ها: نتایج به دست آمده نشان داد که هیج کدام از گروه­ها تاثیر معناداری بر افزایش قطر غضروف نداشتند (p=0.02). همچنین مشاهده شد تمرین استقامتی یک ساعته موجب بروز OA از نوع متوسط (درجه 3) در زانوی رت­ها شده (p=0.002) اما در گروه تمرین استقامتی 30 دقیقه OA ایجاد شده از نوع ملایم(درجه دو) بود(p=0.002) .

نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرین استقامتی موجب بروز OA در مفصل زانو شد . کاهش حجم تمرین، روش مناسبی برای کاهش میزان آسیب می­باشد.