مجله علوم پزشکی رازی

زمینه و هدف: بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی الگوی راه رفتن متفاوتی از افراد سالم دارند که با توجه به مشکلات تعادلی آن‌ها، هرگونه تغییر در این الگوی راه رفتن جبرانی می‌تواند آن‌ها را در خطر زمین خوردن بیشتری قرار دهد. ازآنجا که رایج‌ترین مداخله ارتوزی در کفش بیماران دیابتی استفاده از زیره غلتکی به منظور کاهش زخم‌های فشاری کف پا در محل پنجه است، در مطالعه حاضر تأثیر زیره غلتکی بر تعدادی از شاخص‌های راه رفتن این بیماران مورد بررسی قرار گرفت.

روش کار: این مطالعه بر روی هفده بیمار مبتلا به نوروپاتی دیابتی صورت گرفت. به منظور ارزیابی و مقایسه شاخص‌های راه رفتن از جمله طول قدم، عرض قدم و سرعت هنگام پوشیدن کفش با و بدون زیره غلتکی، آزمون Walk Across با استفاده از دستگاه نوروکام انجام شد. جهت تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS-18 بهره گرفته شد. آزمون‌های آماری مورد استفاده در این مطالعه شامل آزمون کولموگروف- اسمیرنوف جهت بررسی تبعیت توزیع داده‌ها از توزیع نرمال و تی زوجی جهت مقایسه میانگین داده ها بین دو شرایط مطالعه بودند.

یافته‌ها: میانگین داده ها با و بدون استفاده از کفش با زیره غلتکی به ترتیب برای هر سه شاخص طول قدم (37/11±09/59، 03/13±66/57)، عرض قدم (08/5±21/17، 24/4±53/16) و سرعت راه رفتن (16/17±92/81، 02/20±48/84) یکسان بود (05/0<p).

نتیجه‌گیری: کفش با زیره غلتکی منجر به تغییر شاخص‌های راه رفتن مورد بررسی در مطالعه حاضر در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی نشد. ازآنجا که کفش با زیره غلتکی تأثیری بر الگوی راه رفتن جبرانی این بیماران که در جهت کاهش فشارهای کف پایی و نیز افزایش تعادل ایجاد می‌شود ندارد، لذا تجویز زیره غلتکی به‌منظور کاهش فشار کف پا در بیماران دیابتی نوروپاتیک می‌تواند با اطمینان بیشتری صورت گیرد.