مجله علوم پزشکی رازی

پاسخهای بدن بیمار نسبت به تحریکات دردناک با تغییرات وسیع فیزیولوژیک در بدن همراه است. یکی از پاسخهای مهم بدن، آزادسازی نوراپی‌نفرین در خون است که می‌تواند موجب بروز تغییرات سیستمیک مانند اسپاسم کرونر، افزایش انعقادپذیری، برهم خوردن تعادل عرضه و تقاضای میوکارد و غیره گردد. در مطالعات متعددی سعی شده است تا با استفاده از داروهای مختلف و ایجاد عمق مناسب بیهوشی از ایجاد این تغییرات جلوگیری به عمل آمده یا از شدت آن کاسته شود. در این مطالعه بالینی اثر 2 داروی پروپوفول و تیوپنتال بر میزان آزاد شدن نوراپی‌نفرین به دنبال لارنگوسکوپی بررسی شده است. بدین منظور 60 بیمار با ASA class I و در محدوده سنی 45-15 سال که برای جراحی غیر اورژانس انتخاب شده بودند، به صورت تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. در این مطالعه سنجش عمق بیهوشی توسط مونیتورینگ BIS انجام می‌شد. در ابتدا برای تمام بیماران میدازولام به عنوان پیش‌دارو تا رسیدن سطح BIS به 70 تزریق شده سپس اولین نمونه خون گرفته می‌شد. در مرحله بعد به یک گروه تیوپنتال و در گروه دیگر پروپوفول تا رسیدن سطح BIS به 40 تجویز می‌گردید. پس از تزریق 5/0 میلی‌گرم به ازای کیلوگرم آتراکوریوم و 3 میکروگرم به ازای کیلوگرم فنتانیل به هر دو گروه لوله‌گذاری صورت می‌گرفت و 3 دقیقه بعد نمونه دوم خون گرفته می‌شد. به این ترتیب نوراپی‌نفرین پایه و بعد از لارنگوسکوپی، توسط روش ELISA اندازه‌گیری می‌گردید. نتایج به دست آمده میانگین سطح نوراپی‌نفرین پلاسما بعد از لارنگوسکوپی ( SD ) را در گروه پروپوفول (125/0) 236/0 میکروگرم در دسی‌لیتر و در گروه تیوپنتال (118/0) 216/0 نشان داد(534/0 = P ) که با توجه به این نتایج، تفاوت آماری بین 2 گروه از نظر آماری معنی‌دار نبود(05/0 P > ). بدین معنی که انتخاب داروی مناسب باید براساس شرایط بیمار، عوارض جانبی دارو و برآورد هزینه‌های بیمار صورت گیرد.