مجله علوم پزشکی رازی

  زمینه وهدف: رضایت کارکنان موضوع مهمی می باشد که می تواند در میزان انگیزش اثر قوی داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان رضایتمندی پزشکان خانواده و اعضای تیم سلامت و برخی عوامل موثر بر آن در دانشگاه علوم پزشکی شاهرود انجام شد.

  روش ‌ کار: این پژوهش از نوع مطالعات کاربردی است که به شیوه مقطعی در سال 1390 انجام شد. در این مطالعه کلیه پزشکان خانواده (25‌نفر) و اعضای تیم سلامت(224نفر) که در مراکز بهداشتی-درمانی مجری طرح مشغول فعالیت بودند، به روش سرشماری مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه پزشکان، بهورزان و سایر اعضای تیم سلامت بود که به روش خودایفا تکمیل شد. داده‌ها پس از جمع‌آوری وارد نرم‌افزار SPSS شده و تحلیل نتایج به کمک آزمون‌های آماری‌ t مستقل، کای‌دو، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون‌ تعقیبی توکی و پیرسون انجام شد.

  یافته‌ها: پزشکان خانواده جمعیتی معادل 96464نفر را تحت پوشش داشتند. میانگین نمره رضایت کلی پزشکان خانواده 5/15 ± 2/97 بوده که حاکی از رضایت نسبی آنان بود. بین رضایت کلی پزشکان خانواده و جنس، وضعیت تاهل، سابقه خدمت در طرح پزشک خانواده، تعداد جمیعت تحت پوشش و سن آنان ارتباط معنی‌داری مشاهده نگردید؛ اما بین رضایت پزشکان خانواده و تعداد جابه جایی در طول طرح، رضایت از دانش و مهارت و همکاری اعضای تیم سلامت رابطه معنی‌داری وجود داشت. میانگین نمره رضایت اعضای تیم سلامت از پزشکان خانواده 60/6 ± 49/30 بوده که حاکی از رضایت نسبتاً مطلوب آنان بود. اختلاف میانگین نمره رضایت اعضای تیم سلامت از پزشکان در بین رشته‌های مختلف شغلی و فاصله تا مرکز شهرستان معنی‌دار بود.

  نتیجه‌گیری: با توجه به رضایت نسبی پزشکان در صورتی که مدیران و برنامه‌ریزان به دنبال کیفیت بهتر در ارائه خدمات و ایجاد انگیزش در کارکنان و علی‌الخصوص رهبر و افسران تیم بهداشتی باشند، باید اهتمام جدی در رفع مشکلات ستادی و هماهنگی‌های درون بخشی و بازآموزی پرسنل داشته باشند.