مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: بیماری سیستمیک اسکلروزیس�یک اختلال اتوایمیون با درگیری ارگانهای مختلف  است که  با ایجاد التهاب و فیبروز در ارگانهای مختلف از جمله پوست و ارگانهای داخلی مشخص می‌گردد. درگیری ریوی، شامل فیبروز بینابینی و بیماری عروق ریوی است که نقش مهمی را در سیر بیماری و طول عمر این بیماران دارد. این مطالعه  به بررسی شیوع این عارضه و عوامل مرتبط با ابتلا به آن در بیماران سیستمیک اسکلروزیس�در بیمارستان نور و الزهرای اصفهان می‌پردازد.

روش کار: در این مطالعه توصیفی تحلیلی آینده نگر، کلیه بیمارانی که  بر اساس معیارهای کالج روماتولوژی آمریکا، سیستمیک اسکلروزیس با درگیری منتشر پوست  داشتند و به درمانگاه روماتولوژی بیمارستان نور و الزهرا (س) مراجعه نموده بودند، با روش سر شماری در بین  سالهای 1381 تا 1387 انتخاب شدند  و تحت پیگیری و درمان قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک، شدت درگیری پوستی، تست‌های سرولوژیک، سیر بیماری و نتایج بررسی درگیری ریوی بیماران در طول مدت پیگیری جمع آوری و با آزمو نهای کمی برای متغییر‌های غیر وابسته  مورد  آنالیز قرار گرفت.

یافته‌ها: از میان 50 بیماری که اطلاعات آنها برای بررسی تکمیل گردید، اکثریت را زنان و رده سنی 30 تا50 سال تشکیل می‌دادند. متوسط مدت برای بروز علائم و تشخیص درگیری ریوی 5/4 سال بود و نیمی از بیماران در زمان تشخیص از مشکلات ریوی شکایت  داشتند. شدت درگیری پوستی (نمره کلی پوست) در  بیماران با درگیری ریوی بالاتر از بیماران بدون درگیری ریوی بود(9± 26 در مقابل 7 ±� 15).

نتیجه‌گیری: شیوع و شدت درگیری ارگانها در بیماری سیستمیک اسکلروزیس در مناطق مختلف دنیا می‌تواند تحت تاثیر عوامل محیطی و فاکتورهای ژنتیک تا حدودی متفاوت  باشد. در این مطالعه ارتباطی بین سن شروع بیماری و ابتلا به درگیری ریوی یافت نگردید ولی ارتباطی بین شدت در گیری پوستی و تست‌های سرولوژیک یافت گردید. شیوع درگیری پارانشیم ریه در حد آمارهای گزارش شده برای این بیماران در جوامع دیگر بود که مطرح کننده اهمیت  این عارضه در بیماران ما نیز می‌باشد. با توجه به نتایج این بررسی می‌توان بر اهمیت غربالگری درگیری پارانشیم ریه در بیماران سیستمیک اسکلروزیس تاکید نمود.