زمینه و هدف: سوءتغذیه ناشی از سرطان و تحلیل ذخایر تغذیهای میتواند منجر به افزایش خطر بیماریزایی، کاهش پاسخ به درمانهای ضدسرطان و مدت بقای کمتر در بیماران مبتلا به سرطان شود. این پژوهش بهمنظور ارزیابی وضعیت تغذیه بیماران مبتلا به سرطان درطی شیمیدرمانی در بیمارستانهای تابعه دانشگاه علومپزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی ایران صورت گرفت.
روش بررسی: در این پژوهش که به روش طولی انجام شد، 71بیمار بزرگسال مبتلا به انواع بدخیمی بهروش نمونهگیری طبقهای با تخصیص متناسب از دو بیمارستان رسول اکرم(ص) و فیروزگر تهران انتخاب شدند. وضعیت تغذیه آنها توسط شاخصهای تنسنجی (BMI، MAC، AMA، TSF) وبیوشیمیایی (آلبومین و توتالپروتئین سرم)، دریافت غذایی (پرسشنامهیادآمدغذایی24ساعته و ثبتغذایی3روزه) و پرسشنامهPG-SGAOttery’s در سه مقطع زمانی آغاز، میانه و پایان دوره کامل شیمیدرمانی ارزیابی شد.دادهها توسط آزمونهایRepeated Measure ANOVA ، Wilcoxon و Kruskal-Wallis در نرمافزار SPSS V.12 آنالیزشدند.
یافتهها: در طول دوره درمان، میانگین شاخصهای آنتروپومتری و بیوشیمیایی در 50 بیمار زنده تا پایان دوره درمان روند افزایش غیرمعنیدار و میانگین مصرف درشتمغذیها و انرژی آنها روند کاهش غیرمعنیدار یافت. 21 نفر از بیماران درطول دورهدرمان فوت شدند که میانگین BMIو MAC آنها روند کاهش معنیدار (به ترتیب: 01/0=p، 02/0=p) داشت. درصد سوءتغذیه در طول دورهدرمان، بر اساس شاخصهای مذکور از 100-0% متغیر بود که در بیماران زنده تا پایان درمان روندی تقریباً ثابت و برای فوتشدهها روند افزایشی داشت. بر اساس پرسشنامهPG-SGAOttery’s، 80% بیماران زنده و 100% فوتشدهها به مداخله تغذیهای نیازداشتند.
نتیجهگیری: میزان سوءتغذیه در افراد فوتشده در طول درمان، بیماران در مرحله پیشرفته بیماری و افراد با بدخیمیهای با منشاء ناشناخته و همچنین قسمت فوقانیدستگاه گوارش و ریه بیشتر از سایرین بود. تخمین درصد سوءتغذیه در بیماران مبتلا به سرطان بسته به ابزار به کاررفته، مرحله، نوع و وضعیت حیات متفاوت است. بنابراین ارزیابی وضعیت تغذیه این بیماران در بدو تشخیص بیماری با هدف اعمال مداخله تغذیهای مناسب و پیگیری وضعیت تغذیه بیمار درطی دوره درمانهای ضدسرطان ضروری است.