مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: شکستگی‌های داخل مفصلی دیستال هومروس در بزرگسالان به عنوان یکی از جنجالی‌ترین بحث‌های جراحان ارتوپدی در آمده است. بی‌نظمی‌های کوچک در سطح مفصلی آرنج معمولاً سبب از دست رفتن عملکرد مفصل می‌شود. این عارضه را با جراحی باز دقیق همراه با فیکساسیون محکم می‌توان کاهش داد. تکنیک جراحی خلفی به همراه استئوتومی اوله کرانون و فیکساسیون توسط دو Plate طرفی به عنوان شیوه استاندارد جراحی این نوع شکستگی‌ها به خصوص در تیپ‌های C آن می‌باشد. هدف اصلی این مطالعه بررسی نتایج درمان جراحی شکستگی‌های داخل مفصلی دیستال هومروس می‌باشد.

روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی- مقطعی 46 بیمار (18 مؤنث و 28 مذکر) با میانگین سنی 22/31 سال را که مبتلا به شکستگی داخل مفصلی دیستال هومروس (12 مورد C1، 17 مورد C2 و 17 مورد C3) بودند، تحت بررسی قرار گرفتند. این بیماران از سال 1380 تا 1384 تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند. کلیه بیماران با تکنیک خلفی به همراه استئوتومی اوله کرانون جراحی شده بودند. فیکساسیون داخلی یا با استفاده از دو Plateیا با استفاده از یک Plate و یا با استفاده از Screw بوده است. متغیرهای اندازه‌گیری شده به عنوان برونداد (Outcome) عبارت بودند از: درد بیمار پس از جراحی، دامنه حرکت، توانایی انجام فعالیت‌های روزمره قبلی، بروز عفونت‌ها، بروز اختلالات حسی- حرکتی در اعصاب، بروز اختلال در جوش خوردن، بروز سفتی در مفصل آرنج، بروز استئوآرتریت، بروز ناپایداری و نیاز به فیکساسیون مجدد و بروز بورسیت راجعه. در آنالیز آماری با استفاده از نرم‌افزار SPSS از فراوانی و درصد فراوانی جهت توصیف داده‌ها استفاده شد. از آزمون‌های آماری Kendall و تست دقیق فیشر نیز استفاده شد. سطح معنی‌داری 05/0p< در نظر گرفته شده است.

یافته‌ها: در 16 بیمار (8/34%) پس از جراحی درد وجود نداشت. درد خفیف در 17 بیمار (37%)، درد متوسط در 11 بیمار (9/23%) و درد شدید تنها در 2 بیمار (3/4%) گزارش شده بود. دامنه حرکت (Range of motion-ROM) پس از درمان در 24 بیمار (2/52%) بیش از 100 درجه، در 18 بیمار (1/39%) 50 تا 100 درجه و در 4 بیمار (7/8%) کمتر از 50 درجه بود. توانایی انجام فعالیت‌های روزمره قبلی پس از درمان در 14 بیمار (4/30%) کاملاً مانند قبل، در 26 بیمار (5/56%) نسبتاً مانند قبل و در 6 بیمار (13%) فعالیت کاهش یافته بود. تنها 2 بیمار (3/4%) دچار عفونت‌های سطحی شدند و هیچ بیماری به عفونت عمقی دچار نشد. همچنین تنها در 2 بیمار (3/4%) اختلالات حسی- حرکتی در عصب اولنار دیده شد. فقط 3 بیمار (5/6%) به عارضه عدم جوش خوردن استخوان مبتلا شدند.

نتیجه‌گیری: ترمیم جراحی شکستگی داخل مفصلی دیستال هومروس (به خصوص با تکنیک خلفی همراه با استئوتومی اوله کرانون به دلیل دید مناسب، ارزیابی روتین عصب اولنار و Rigid Internal Fixation) یک روش مؤثر می‌باشد که سبب بازتوانی زودرس بیمار می‌گردد.