مجله علوم پزشکی رازی

    زمینه و هدف: برای بسیاری از کودکان حادثه دیده، بخش قابل توجهی از آنچه که ساعت طلایی خوانده می‌شود، در مرحلۀ پیش بیمارستانی به هدر می‌رود و این تأخیر در تدارک خدمات شناخته شده برای کودکان دچار آسیب شدید، ممکن است پیامدهای نامطلوبی را به دنبال داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسی شاخص‌های زمانی ارائۀ خدمات اورژانس پیش بیمارستانی برای کودکان در تهران بود. روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت مشاهده‌ای ـ مقطعی انجام شد. تماس‌های مربوط به ارائۀ خدمات اورژانس به کودکان سنیــن 15 سال و کمتــر از میــان کلیـۀ تماس‌های ثبت شده بهمن ماه 1384 لغایت اردیبهشــت 1385 بانک اطلاعاتی اورژانس تهران استخراج گردید. داده‌های دموگرافیک، نوع حادثه، شاخص‌های زمانی خدمات اورژانس پیش بیمارستانی شامل Response time، Scene time، Total run time، Transport time، Round trip time و مرگ پیش از بیمارستان بیماران ثبت گردید. به منظور توصیف داده‌های کمی، از میانگین و انحراف معیار و به منظور توصیف داده‌های کیفی از جداول فراوانی استفاده شد و آنالیز تحلیلی با استفاده از تست t مستقل و مجذور کای انجام شد. یافته‌ها: از مجموع کل 6787 تماس، تعداد 1052 مورد(5/15%) از کل تماس‌های ثبت شدۀ اورژانس مربوط به کودکان بود. از این تعداد، 717 مورد(68%) به دلیل اورژانس‌های طب داخلی و سایر موارد(32%) به دلیل اورژانس‌های تروما بود. شایعترین اختلالات به ترتیب ترومای ناشی از تصادفات(7/18%)، تشنج(3/18%)، اختلال هوشیاری(4/12%) و مشکلات تنفسی(4/10%) بود. 21 نفر(36/5%) پیش از رسیدن آمبولانس به محل حادثه فوت کردند؛ اما هیچ بیماری در حیــن انتقــال در آمبولانــس فوت نکرد. میانگین(انحراف معیار) Response time، Scene time، Total run time، Transport time، Round trip time به ترتیب برابر 7/69/14، 1/119/20، 9/236/52، 1/124/18 و 3/307/60 دقیقه بود. میانگین سنی(انحراف معیار) بیماران فوت شده در محل حادثه و بیماران زنده مانده به ترتیب 04/5±95/7 و 41/4±74/10 سال بدست آمد که اختلاف آماری معنی‌داری را نشان داد(009/0=p). میانگین(انحراف معیار) Response time در فوت شدگان و بیماران زنده مانده به ترتیب 88/3±75/16 و 31/6±23/14 دقیقه به دست آمد، که اختلاف معنی‌داری را نشان داد(022/0=p). نتیجه‌گیری: اگر چه برخی از شاخص‌های زمانی ارایه خدمات اورژانس پیش بیمارستانی با آمار گزارش شده از برخی از کشورهای پیشرفته قابل مقایسه است، رساندن برخی دیگر از این شاخص‌ها نیز به سطوح توصیه شده جهانی نیازمند برنامه‌ریزی دقیق در زمینۀ اورژانس پیش بیمارستانی اطفال در جهت ارتقای شاخص‌های زمانی محسوس است. در زمینه آموزش پرسنل آموزش اورژانس نیز توجه به مشکلات شایع از قبیل تروما، تشنج، اختلال هوشیاری و مشکلات تنفسی ضروری است.