Research code: 175
Ethics code: IR.ARUMS.REC.1400.175
Clinical trials code: پژوهش بروی نمونه حیوانی بوده است
دانشگاه محقق اردبیلی ، a.pourrahim@uma.ac.ir
چکیده: (208 مشاهده)
زمینه و هدف: تمرین دیابت و فشارخون را کاهش میدهد. هدف بررسی اثر تعاملی هشـت هفتـه تمـرین استقامتی- مقـاومتی بر آلدوسترون، رنین و آنژیوتانسین در موشهای نر ویستار دیابتی شده بود.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی از تعداد 30 رت نر ویستار، 20 رت نر ویستار دیابتی شده در سه گروه، شامل دو گروه تمرین دیابتی (10=n) و کنترل دیابتی (10=n) و 10رت در گروه کنترل سالم (10=n) قرار گرفتند. هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی ، 5 روز در هفته، روزانه 40 دقیقه با سرعت 10 متر بر دقیقه بر روی نوارگردان و سپس 15 صعود از نردبان با وزنهای معادل 3 %وزن بدن جونده که به دم حیوان متصل بود، اجرا شد. بعد از یوتانزی و اخذ نمونه خونی رنین، آلدسترون و آنژیوتانسین اندازه گیری شدند. برای مقایسه میانگین متغیرها در گروههای مختلف، ANOVA یک طرفه و برای تعیین تفاوت بین گروهها از آزمون بونفرونی استفاده شد. سطح معنیداری 05/0 > P در نظر گرفته شد.
یافته ها: القای دیابت سبب افزایش رنین، آنژیوتانسین و آلدسترون در نمونه‌های دیابتی شد (0001/0=P). رنین در گروه تمرین دیابتی در مقایسه با کنترل دیابتی کاهش معنیدار داشت (0001/0=P). آنژیوتانسین و آلدسترون در گروه تمرین دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی کاهش غیرمعنیدار داشت (05/0<P).
نتیجه گیری: هشت هفته تمرین استقامتی-مقاومتی باعث کاهش معنیدار رنین و کاهش غیرمعنیدار آنژیوتانسین و آلدوسترون در موشهای نر ویستار دیابتی شده با استروپتوزوسین شد. لذا، احتمالاً تمرین استقامتی- مقاومتی برای کنترل فشارخون و عوارض بیماری دیابت مناسب باشد.
روش بررسی: در این مطالعه تجربی از تعداد 30 رت نر ویستار، 20 رت نر ویستار دیابتی شده در سه گروه، شامل دو گروه تمرین دیابتی (10=n) و کنترل دیابتی (10=n) و 10رت در گروه کنترل سالم (10=n) قرار گرفتند. هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی ، 5 روز در هفته، روزانه 40 دقیقه با سرعت 10 متر بر دقیقه بر روی نوارگردان و سپس 15 صعود از نردبان با وزنهای معادل 3 %وزن بدن جونده که به دم حیوان متصل بود، اجرا شد. بعد از یوتانزی و اخذ نمونه خونی رنین، آلدسترون و آنژیوتانسین اندازه گیری شدند. برای مقایسه میانگین متغیرها در گروههای مختلف، ANOVA یک طرفه و برای تعیین تفاوت بین گروهها از آزمون بونفرونی استفاده شد. سطح معنیداری 05/0 > P در نظر گرفته شد.
یافته ها: القای دیابت سبب افزایش رنین، آنژیوتانسین و آلدسترون در نمونه‌های دیابتی شد (0001/0=P). رنین در گروه تمرین دیابتی در مقایسه با کنترل دیابتی کاهش معنیدار داشت (0001/0=P). آنژیوتانسین و آلدسترون در گروه تمرین دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابتی کاهش غیرمعنیدار داشت (05/0<P).
نتیجه گیری: هشت هفته تمرین استقامتی-مقاومتی باعث کاهش معنیدار رنین و کاهش غیرمعنیدار آنژیوتانسین و آلدوسترون در موشهای نر ویستار دیابتی شده با استروپتوزوسین شد. لذا، احتمالاً تمرین استقامتی- مقاومتی برای کنترل فشارخون و عوارض بیماری دیابت مناسب باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزش
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
