جلد 30، شماره 5 - ( 5-1402 )
جلد 30 شماره 5 صفحات 324-314 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 0
Ethics code: IR.IAU.BOJNOURD.REC.1402.009
Clinical trials code: 0
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Mozaffari H, Mohammadipour M, Mohammadinezhad M. The Effect of Self-talk on Exercise Performance of Students with Parenting Styles and Gender. RJMS 2023; 30 (5) :314-324
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8147-fa.html
URL: http://rjms.iums.ac.ir/article-1-8147-fa.html
مظفری حجت، محمدی پور محمد، محمدی نژاد مهدی. تأثیر خودگویی بر عملکرد تمرینی دانشجویان براساس همبسته‌های سبک‌های فرزند‌پروری و جنسیت. مجله علوم پزشکی رازی. 1402; 30 (5) :314-324
دانشیار گروه روانشناسی، واحد قوچان، دانشگاه آزاد اسلامی، قوچان، ایران ، mohammadipour@bojnourdiau.ac.ir
چکیده: (171 مشاهده)
زمینه و هدف: عملکرد تمرینی و ورزشی افراد می تواتد تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار گیرد. مربیان و افراد تأثیرگذار دیگر، از طریق صحبتهای تحریکآمیز، رفتار ورزشکاران را تحت کنترل دارند. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر خودگفتاری بر عملکرد تمرینی دانشجویان بر اساس همبسته‌های سبک‌های فرزند پروری و جنسیت می‌باشد.
روش کار: تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل می‌باشد. نمونه آماری شامل80 دانشجوی دختر و پسر مقاطع تحصیلی کاردانی تا کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد قوچان در سال تحصیلی
1399-1398 است. ابتدا از همگی رکورد اولیه دوی 9×4 متر به عمل آمد و جهت اندازه گیری خود گویی از نسخه فارسی پرسشنامه خود گفتاری در ورزش طهماسبی و همکاران (1395) استفاده شد و جهت تعیین سبک فرزند پروری ادراک شده از پرسشنامه بامریند (1991) استفاده شد و سعی شد تا گروه‌ها باتوجه به فاکتورهای مختلف، همتا شوند. در نهایت با استفاده از نتایج حاصله از آن، هریک از دو گروه مردان و زنان به دو گروه 10 نفری آزمایش همراه با آموزش خودگویی تقسیم شدند و جلسات آموزشی خودگویی برگزار شد و برای گروه کنترل 40 نفری مردان و زنان هیچ نوع جلسه آموزش خودگویی برگزار نشد. در پایان از تمامی 80 نفر نمونه در دسترس رکورد نهایی دوی 9×4 متر به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از آزمون کوواریانس و آزمون تعقیبی برونفنی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد تأثیر خودگفتاری بر افزایش رکورد دوی 9×4 متر بود اما سبک های فرزند پروری و جنسیت تعیین کننده اثر آن نبود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده میتوان با استفاده از خودگفتاری متناسب با فرهنگها و موقعیت‌های گوناگون بهترین و مؤثرین آن را در زمانی مناسب انتخاب و بکار گرفت.
روش کار: تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل می‌باشد. نمونه آماری شامل80 دانشجوی دختر و پسر مقاطع تحصیلی کاردانی تا کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد قوچان در سال تحصیلی
1399-1398 است. ابتدا از همگی رکورد اولیه دوی 9×4 متر به عمل آمد و جهت اندازه گیری خود گویی از نسخه فارسی پرسشنامه خود گفتاری در ورزش طهماسبی و همکاران (1395) استفاده شد و جهت تعیین سبک فرزند پروری ادراک شده از پرسشنامه بامریند (1991) استفاده شد و سعی شد تا گروه‌ها باتوجه به فاکتورهای مختلف، همتا شوند. در نهایت با استفاده از نتایج حاصله از آن، هریک از دو گروه مردان و زنان به دو گروه 10 نفری آزمایش همراه با آموزش خودگویی تقسیم شدند و جلسات آموزشی خودگویی برگزار شد و برای گروه کنترل 40 نفری مردان و زنان هیچ نوع جلسه آموزش خودگویی برگزار نشد. در پایان از تمامی 80 نفر نمونه در دسترس رکورد نهایی دوی 9×4 متر به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از آزمون کوواریانس و آزمون تعقیبی برونفنی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد تأثیر خودگفتاری بر افزایش رکورد دوی 9×4 متر بود اما سبک های فرزند پروری و جنسیت تعیین کننده اثر آن نبود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده میتوان با استفاده از خودگفتاری متناسب با فرهنگها و موقعیت‌های گوناگون بهترین و مؤثرین آن را در زمانی مناسب انتخاب و بکار گرفت.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی بالینی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
